โชคดีของคนโง่

บทที่ 137

ฉันรู้สึกงุนงง แต่ก็ยังยิ้มโง่ๆ ออกมา "หาอะไรอยู่เหรอ"

หลินเค่อเอี้ยนมองฉันอย่างเขินอาย จากนั้นก็มองไปรอบๆ สุดท้ายชี้ไปที่ทุ่งข้าวโพดใกล้ๆ แล้วพูดว่า "ตรงนั้นแหละ ตรงนั้น...มันลับตาคน"

ที่นั่นแน่นอนว่าลับตาคน เพราะมีต้นข้าวโพดปลูกอยู่ ถึงสองคนจะทำอะไรกันในนั้น คนข้างนอกก็มองไม่เห็น

แต่ฉันรู้สึกงุ...