ยืมรัก

บทที่ 4

เฉินหลิงจวินตั้งใจ! เจียเอ้อร์หูแน่ใจว่าเฉินหลิงจวินตั้งใจ! บ้านของเธออยู่ตำแหน่งนั้น กางเกงในไม่มีทางจะถูกลมพัดมาอยู่บนหัวของเขาได้

เจียเอ้อร์หูเดินไปที่หน้าประตูรั้วบ้านของเฉินหลิงจวิน และยื่นกางเกงในตัวเล็กให้เธอ

เฉินหลิงจวินยิ้มหวานให้เขา "เข้ามานั่งสักหน่อยสิ ไม่มีใครอยู่บ้าน"

ประโยคว่า "ไม่มีใครอยู่บ้าน" นั้นมีความหมายมากมาย แต่มันก็ตรงกับความรู้สึกในใจของเจียเอ้อร์หูพอดี

เจียเอ้อร์หูพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก้าวเข้าไปข้างใน

เฉินหลิงจวินยื่นรองเท้าใส่ในบ้านให้เขาคู่หนึ่ง เจียเอ้อร์หูใส่แล้วรู้สึกว่ามันเล็กไปนิด

"มานั่งที่โซฟาสิ มีบุหรี่ มีผลไม้ อยากกินอะไรก็หยิบเองนะ ไม่ต้องเกรงใจ"

ผลไม้และบุหรี่ในบ้านของเฉินหลิงจวินล้วนเป็นของระดับไฮเอนด์ แม้แต่การตกแต่งในห้องรับแขกและโซฟาที่เขานั่งอยู่ก็ยังดูหรูหรากว่าบ้านของเจียต้าหูไม่รู้กี่เท่า

เฉินหลิงจวินนั่งลงข้างๆ เจียเอ้อร์หู แม้จะชวนเขากินนั่นกินนี่ไม่หยุด แต่ความจริงแล้วเธอตื่นเต้นจนริมฝีปากสั่นเล็กน้อย สีแดงบนใบหน้าไม่ยอมจางไปเลย

เจียเอ้อร์หูไม่เคยมีประสบการณ์อยู่ในห้องกับผู้หญิงตามลำพังมาก่อน แต่เขาเคยเห็นครูๆ แสดงในฉากแบบนี้มาบ้าง

บรรยากาศอึดอัดและกระอักกระอ่วนแผ่ซ่านไปทั่วห้อง

พอดีตอนนั้นเอง มีเสียงคนถามมาจากหน้าประตูว่า "สวัสดีรองผู้อำนวยการ!"

รองผู้อำนวยการตอบกลับว่า "สวัสดี" จากนั้นก็มีเสียงคลิกดังขึ้น เป็นเสียงเปิดประตูรั้วเหล็กด้านนอก

เฉินหลิงจวินตกใจจนสีหน้าซีดเผือด พูดเสียงแผ่วออกมาว่า "แย่แล้ว สามีฉันกลับมาแล้ว รีบไปหลบที่ชั้นบนเร็ว!"

พูดจบ เธอก็รีบลุกไปที่ประตู หยิบรองเท้าที่เจียเอ้อร์หูวางไว้ที่หน้าประตู แล้ววิ่งเข้าไปในครัว

เจียเอ้อร์หูก็งงไปเหมือนกัน เขาใส่รองเท้าผ้าฝ้ายคู่นั้นวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว นึกถึงระเบียงบ้านเธอที่มีความหนาห่างจากบ้านเจียต้าหูเพียงแค่อิฐก้อนเดียว เขาจึงรีบปีนขึ้นระเบียงแล้วปีนข้ามกำแพงไปที่บ้านของเจียต้าหู

หลังจากที่เจียเอ้อร์หูมานั่งที่ห้องรับแขก เขาก็ชะงักไป

"เฮ้ย กูวิ่งหนีทำไมวะ?"

รองผู้อำนวยการเปิดประตูเข้ามาแล้วจะเป็นไร?

เขาเป็นน้องชายของเจียต้าหู อยู่บ้านติดกัน กลางวันแสกๆ แวะมาเยี่ยมมีอะไรผิด ทำไมต้องดูน่าอนาถขนาดนั้น? เขากับเฉินหลิงจวินไม่ได้ทำอะไรกันเลย จำเป็นต้องรู้สึกผิดด้วยหรือ?

สักพักก็ได้ยินเสียงประตูบ้านข้างๆ ดังขึ้น

เจียเอ้อร์หูรีบลุกไปยืนที่ริมหน้าต่างแล้วมอง รองผู้อำนวยการอายุแค่สี่สิบกว่าๆ ผิวขาวละเอียด รูปร่างพอๆ กับเขา หน้าตาหล่อเหลา สมัยหนุ่มๆ ต้องเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวแน่นอน แม้แต่ตอนนี้ก็คงทำให้เด็กสาวที่ชอบลุงหล่อๆ ใจละลายได้

เจียเอ้อร์หูไม่ได้โง่ เขารู้สึกได้ว่าทั้งเหวินหรูอวี๋และเฉินหลิงจวินต่างก็มีใจให้เขา แต่เขาก็คิดไม่ออกจริงๆ ถ้าเหวินหรูอวี๋มีใจให้เขาเพราะเจียต้าหูไม่เอาไหนในเรื่องบนเตียง แล้วเฉินหลิงจวินล่ะ ทำไมกัน?

เจียเอ้อร์หูเคยได้ยินเหวินหรูอวี๋เล่าว่า สามีภรรยาคู่นี้มีลูกชายเรียนอยู่ชั้น ป.2 เนื่องจากปิดเทอมจึงส่งไปอยู่กับยาย อีกสองสามวันก็จะรับกลับมา

ครอบครัวสามคนที่มีความสุขสมบูรณ์แบบนี้ ไม่รู้ว่ามีคนแอบอิจฉาริษยาอยู่ลับๆ มากแค่ไหน

และเหวินหรูอวี๋ยังเคยบอกอีกว่า เฉินหลิงจวินไม่ใช่ผู้หญิงเจ้าชู้แน่นอน แล้วเฉินหลิงจวินมาสนใจเขาเจียเอ้อร์หูได้ยังไงกัน?

สักพักประตูบ้านข้างๆ ก็ดังขึ้น เฉินหลิงจวินถือถุงพลาสติกออกมา เดินตรงมาที่บ้านเจียเอ้อร์หูแล้วกดกริ่ง

เจียเอ้อร์หูกดปุ่มเปิดประตูทันที แล้วเปิดประตูเหล็กออกมา

เฉินหลิงจวินเดินเข้ามา หน้าแดงก่ำถามเจียเอ้อร์หู "คุณวิ่งเร็วจัง ปีนข้ามกำแพงจากระเบียงมาใช่ไหม? นี่รองเท้าของคุณ"

เจียเอ้อร์หูเอารองเท้าใส่ในบ้านของเฉินหลิงจวินใส่กลับลงในถุงพลาสติก

เฉินหลิงจวินยิ้มอย่างเขินๆ แล้วหมุนตัวเตรียมจะกลับ

เจียเอ้อร์หูไม่รู้ว่าเขารวบรวมความกล้าจากที่ไหน จู่ๆ ก็ถามขึ้นว่า "พี่เฉิน มีอย่างหนึ่งที่ผมคิดไม่ออก ทำไมเมื่อกี้พี่ถึงตกใจมากขนาดนั้นตอนรองผู้อำนวยการกลับมา? พวกเราอยู่บ้านติดกัน กลางวันแสกๆ แวะมาเยี่ยมจะเป็นไร?"

เฉินหลิงจวินยิ้มอย่างเขินอายและตอบว่า "เขาเพิ่งออกจากบ้านไปไม่นาน เพราะมีเอกสารลืมไว้ที่บ้าน เลยกลับมาเอา คุณลองคิดดูสิ ตอนเขาออกไปฉันอยู่คนเดียว พอกลับมาก็มีคุณเพิ่มมาอีกคน คุณว่าฉันควรอธิบายหรือไม่อธิบายดี?"

คำพูดของเธอมีเหตุผลมาก ในสถานการณ์แบบนั้น จะอธิบายหรือไม่อธิบายก็อึดอัดทั้งนั้น

เจียเอ้อร์หูแกล้งยิ้มและพูดว่า "สุภาษิตบอกว่า คนบริสุทธิ์ไม่กลัวเงาคด พี่เฉินมีอะไรในใจหรือเปล่า ถึงได้กังวลขนาดนั้น?"

เฉินหลิงจวินอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา "พี่สะใภ้คุณบอกว่าคุณเป็นคนซื่อๆ แต่ฉันว่าคุณปากหวานนะ"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่" เจียเอ้อร์หูรีบปฏิเสธ

ตอนนี้เฉินหลิงจวินสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เธอพลิกสถานการณ์และพูดว่า "เมื่อกี้คุณก็มีอะไรในใจเหมือนกันใช่ไหม ไม่งั้นทำไมถึงรีบปีนกำแพงหนีล่ะ?"

เจียเอ้อร์หูกำลังจะอธิบาย แต่ก็รู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่หายาก

ตอนเที่ยงโดนเหวินหรูอวี๋ยั่วอารมณ์ไปรอบหนึ่ง ในตัวเขามีไฟที่ระบายออกไม่ได้

เจียเอ้อร์หูตัดสินใจ กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง จ้องมองเฉินหลิงจวินตาไม่กะพริบ หน้าแดงก่ำพูดว่า "ผมมีอะไรในใจจริงๆ เพราะผมไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยเหมือนพี่มาก่อน พี่สะใภ้บอกว่าพี่แต่งงานมีลูกแล้ว แต่ผมไม่เชื่อเลย รู้สึกว่าพี่เป็นแค่รุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยเท่านั้น"

เฉินหลิงจวินเบิกตากว้างมองเจียเอ้อร์หู แล้วหัวเราะพรืดออกมา "คุณนี่พูดเก่งจริงๆ เห็นหน้าตาจริงจังของคุณแล้ว ฉันยังสงสัยว่าตัวเองไม่เคยแต่งงานเลย พูดตามตรงเถอะ มีผู้หญิงหลายคนตกหลุมรักคุณแบบนี้ใช่ไหม?"

"ไม่ใช่ ไม่มี ผม...ผมไม่เคยมีแฟนเลย!"

เฉินหลิงจวินก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวเล็กๆ เชิดคอขึ้น ทำท่าเหมือนไม่สนใจ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เธอแค่นเสียงว่า "ฉันไม่เชื่อ!"

ลมหายใจอุ่นๆ ของเฉินหลิงจวินเป่ารดใบหน้าของเจียเอ้อร์หูพอดี

กลิ่นตัวของเฉินหลิงจวินต่างจากเหวินหรูอวี๋ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ...หอมมาก

หลังจากเฉินหลิงจวินพูดจบ เธอก็ไม่ได้ขยับตัว เธอมองสีแดงบนใบหน้าของเจียเอ้อร์หูที่เข้มขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจอุ่นๆ ของเธอยังคงปะทะใบหน้าของเจียเอ้อร์หูต่อไป

ความร้อนวูบวาบที่พลันเกิดขึ้นทั่วร่างทำให้เจียเอ้อร์หูสูญเสียการควบคุมในชั่วขณะนั้น...