Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 146

ฉันวิ่งออกจากห้องผู้ป่วย เหวินหรูอวี่ยืนรออยู่ที่ลิฟต์แล้ว พอฉันเดินไปถึง ประตูลิฟต์ก็เปิดพอดี โชคดีที่มีคนอยู่ในลิฟต์แล้ว เมื่อเราสองคนเบียดเข้าไป จึงไม่รู้สึกอึดอัดมากนัก

แต่นั่นเป็นเพียงชั่วคราว เพราะเดี๋ยวเราก็ต้องนั่งรถคันเดียวกัน

แต่พอฉันเดินตามเธอไปที่ลานจอดรถ เธอก็หยุดกะทันหันและพูดกับฉันว...