ผู้ฝึกสอนสาวงาม

บทที่ 5

นานแค่ไหน? ใครจะรู้ล่ะ?

ในอดีตตอนที่ความรู้สึกของทั้งคู่ยังเข้มข้น แม้หลี่หร่านจะให้ความร่วมมือดีตอนมีอะไรกัน และแทบไม่เคยให้เขาใส่ถุงยาง แต่เธอไม่ชอบเลยที่ฉู่เฟยจะใช้ท่าทางที่รุนแรงเกินไป เธอชอบการสอดใส่แบบนุ่มนวลค่อยๆ หาความรู้สึก และถึงแม้จะอยู่ในช่วงปลอดภัย เธอก็ไม่ยอมให้ฉู่เฟยปล่อยข้างใน ดังนั้นทุกครั้งที่รู้สึกว่าฉู่เฟยกำลังจะปล่อย เธอก็จะใช้ทั้งมือและเท้าผลักเขาออกทันที ทำให้ความรู้สึกดีๆ ถูกทำลายลงในพริบตา

หลังเรียนจบ ถ้าฉู่เฟยไม่ใส่ถุงยาง เธอก็จะไม่ยอมให้เขาสอดใส่เลย และต่อมาก็เหลือเพียงการเสแสร้งทำ ทุกครั้งฉู่เฟยต้องอ้อนวอนอยู่นาน เธอถึงจะยอมอย่างไม่เต็มใจ แล้วก็นอนนิ่งไม่ขยับ พอเขาปล่อยเสร็จก็พลิกตัวนอนหลับทันที... ท่าทีแบบนี้จริงๆ แล้วการเรียกว่าเสแสร้งทำยังเป็นคำชมเสียด้วยซ้ำ

ดังนั้นฉู่เฟยจึงจำไม่ได้ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกดีขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้ว รู้สึกเป็นสุขทั้งกายและใจถึงขีดสุด ความแค้นที่สะสมมาครึ่งปีก็ค่อยๆ จางหายไป...

บางทีจางเชี่ยนอาจเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาที่สุดในโลกนี้ก็ได้

แต่ไม่นานภาพของจางเชี่ยนถูกผู้ชายสองคนรุมโดยหนึ่งข้างหน้าหนึ่งข้างหลังก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฉู่เฟยอีกครั้ง โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงอวัยวะเพศอันน่าเกลียดของชายทั้งสองที่กำลังเคลื่อนไหวเข้าออกในริมฝีปากและช่องคลอดของจางเชี่ยน เขาก็ได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ แล้วปฏิเสธคำเชิญของเธอ

เพราะจางเชี่ยนพยายามชักชวนให้ฉู่เฟยไปเที่ยวด้วยกัน เธอได้ชวนเพื่อนๆ ไปพักผ่อนที่ชายหาดซานย่า เกาะไหหลำในช่วงตรุษจีน ฉู่เฟยพอจะนึกออกว่าเพื่อนของเธอเป็นใครบ้าง และรู้ว่าการพักผ่อนที่ว่านี้จะเป็นอย่างไรที่ทำให้ผู้ชายคนอื่นๆ อยากไป แต่เขาก็ยังปฏิเสธ โดยให้เหตุผลอย่างตรงไปตรงมา

"ผมไม่ได้เจอแม่มาสี่ปีแล้ว ปีนี้ยังไงก็ต้องกลับไปเยี่ยม!"

ดังนั้นต่อมาจางเชี่ยนจึงพาฉู่เฟยไปที่ตลาดของเก่าที่ถนนหานเจิ้ง

เพราะฉู่เฟยรู้ว่าแม่ของเขา เหอเผยหลิง ยิ่งอายุมากขึ้น ก็ยิ่งเชื่อเรื่องพระพุทธรูปและเจ้าแม่กวนอิมมากขึ้น...

บางทีเธออาจจะต้องการไถ่บาปให้ตัวเองก็ได้?

ก่อนหน้านี้ฉู่เฟยไม่อยากคิดอะไรมาก แต่เมื่อตอนนี้เขากำลังจะกลับไปหาแม่ การซื้อของขวัญให้เธอก็เป็นเรื่องดี

ในตลาดของเก่ามีของทุกอย่าง ทั้งของปลอมของจริงปะปนกัน แต่ฉู่เฟยไม่ใช่มืออาชีพในเรื่องพวกนี้ เขาแค่แวะมาเลือกของที่ถูกใจเท่านั้น และหวังว่าจะได้ราคาถูก... ก็เพราะว่าเขาไม่มีเงินเหลือมากนัก

จางเชี่ยนเดินเกาะแขนเขาไปตลอดทาง ทำให้คนรอบข้างหันมามอง ส่วนฉู่เฟยเดินดูของไปเรื่อยๆ อย่างไม่ใส่ใจ

มีของดีๆ หลายอย่าง แต่เขาไม่มีเงินซื้อ และไม่อยากให้จางเชี่ยนจ่ายให้ เขาจึงต้องทำเป็นไม่สนใจ เพราะรู้ว่าถ้าแสดงท่าทีชอบอะไรออกไป จางเชี่ยนจะต้องซื้อให้เขาแน่นอน ไม่ว่าของนั้นจะแพงแค่ไหน... ทั้งที่พวกเขาเลิกกันไปแล้วเมื่อสองปีก่อน

แต่เมื่อเดินผ่านแผงขายของรกๆ แผงหนึ่ง ฉู่เฟยก็หยุดยืนโดยไม่รู้ตัว เขามองกาน้ำทองสัมฤทธิ์ที่วางอยู่บนแผงอย่างแปลกใจ กาน้ำมีแสงสลัวๆ ออกมา ดูเหมือนเป็นของเก่าโบราณ และทั้งที่มันดูโดดเด่นและแตกต่างขนาดนั้น แต่ทำไมไม่มีใครสนใจมันเลย?

"คุณเห็นกาน้ำทองสัมฤทธิ์นั่นไหม?" ฉู่เฟยดึงแขนจางเชี่ยน

"ดูเหมือนมันจะแตกนะ... คุณชอบมันเหรอ?"