ผู้ฝึกสอนสาวงาม

บทที่ 1

หลังจากสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยและอาศัยอยู่ในอู่ฮั่นอีกกว่าครึ่งปี ชูเฟยก็ตัดสินใจย้ายไปเซินเจิ้นในที่สุด

การตัดสินใจครั้งนี้ไม่ได้มาจากเหตุผลยุ่งเหยิงอะไรทั้งนั้น แต่เป็นเพราะสี่คำง่ายๆ คือ "คนจนใจแคบ!"

หลังจากเรียนจบมาได้ครึ่งปีเหมือนกัน ชูเฟยตอนนี้พอมีชีวิตรอดด้วยเงินเดือนไม่ถึงสองพันหยวน แต่แฟนสาวของเขา หลี่หราน กลับได้รับเงินเดือนกว่าสี่พันหยวน และเพิ่งได้รับโบนัสสิ้นปีถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นหยวน! เมื่อคิดเฉลี่ยแล้ว เธอมีรายได้ต่อเดือนประมาณหนึ่งหมื่นเจ็ดถึงแปดพันหยวน ซึ่งมากกว่าชูเฟยถึงสิบเท่า!

นี่คือความแตกต่าง

แต่สาเหตุของความแตกต่างนี้... ต้องบอกว่าโอกาสในชีวิตนั้นแตกต่างกันจริงๆ เมื่อคุณพบคนหรือเรื่องที่ใช่ บางทีชีวิตอาจพุ่งทะยานขึ้นได้ในทันที! แต่น่าเสียดายที่สวรรค์ชอบเล่นตลก จึงมักมีคนมีความสามารถแต่ไม่มีโอกาสมากมาย เหมือนอย่างชูเฟย

ชูเฟยและหลี่หรานเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน เขาเริ่มทำงานพาร์ทไทม์หลายแห่งตั้งแต่ปีหนึ่ง ส่วนหลี่หรานเพิ่งเริ่มหาที่ฝึกงานเมื่อตอนปีสี่

ทั้งสองคนเรียนสาขาการออกแบบภายในเหมือนกัน แต่หลี่หรานเป็นคนขี้อาย และมีนิสัยเก็บตัว เธอจึงไม่ได้รับการยอมรับจากหลายที่ที่ไปสมัคร แต่ต่อมาเมื่อเธอไปสัมภาษณ์ที่ตึกสำนักงานแห่งหนึ่ง เธอเกิดความประหม่าจนเดินผิดชั้น และเข้าไปในบริษัทที่ไม่เคยติดประกาศรับสมัครงาน แต่กลับเป็นว่าพวกเขาชอบเธอ ไม่เพียงแต่รับเธอเข้าฝึกงาน แต่เพราะเธอเป็นคนซื่อสัตย์และขยันขันแข็ง พวกเขาจึงเซ็นสัญญาจ้างเธอเป็นพนักงานประจำหลังจากผ่านไปสองเดือน

บริษัทที่หลี่หรานบังเอิญเข้าไปนั้นไม่ใช่บริษัทเล็กๆ แต่เป็นสถาบันออกแบบที่ติดอันดับต้นๆ ของประเทศ ก่อนหน้านี้พวกเขารับเฉพาะนักศึกษาปริญญาโทสาขาสถาปัตยกรรมเท่านั้น ไม่เคยมีการรับนักศึกษาปริญญาตรีมาก่อน มีคนบอกว่าหลี่หรานเป็นคนแรกและคนสุดท้าย และยังไม่ใช่สาขาสถาปัตยกรรมอีกด้วย จนถึงตอนนี้เพื่อนร่วมงานหลายคนยังเรียกเธอว่าเป็นตำนาน...

ชูเฟยและหลี่หรานเริ่มคบกันตอนปีสาม และหลี่หรานได้มอบความบริสุทธิ์ให้กับเขา เพราะหลี่หรานมีนิสัยอ่อนโยน และมักทำตัวเหมือนนกน้อยที่พึ่งพาคนอื่น ทำให้เพื่อนร่วมชั้นหลายคนอิจฉาในโชคดีของชูเฟย แต่ความจริงมักโหดร้ายเสมอ เพราะความรักที่หวานชื่นก็สู้เงินทองไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงค่าครองชีพประจำวัน...

ตอนที่เริ่มคบกับชูเฟย หลี่หรานชื่นชมความขยันและความทะเยอทะยานของเขา เชื่อว่าเขาจะมีอนาคตที่ดี แต่ไม่คาดคิดว่าหลังเรียนจบ ชูเฟยจะยังคงมีเงินเดือนแค่พันกว่าหยวน ในขณะที่ผู้ชายในบริษัทของเธอที่อายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี ตอนนี้ได้รับเงินเดือนอย่างน้อยเจ็ดถึงแปดพันหยวน และโบนัสสิ้นปีอย่างต่ำสามถึงสี่แสนหยวน คนพวกนี้ไม่เพียงแต่ขับรถเล็กๆ ไปทำงาน หัวข้อสนทนาของพวกเขายังเป็นเรื่องไปเที่ยวที่ไหนหรือจะซื้อคอนโดที่ไหน จะหล่อหรือไม่ก็ช่างเถอะ แต่รวยแน่นอน

แล้วชูเฟยล่ะ? เงินเดือนไม่ถึงสองพันหยวน ในเมืองอู่ฮั่นที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กนี้ พอมีชีวิตรอดได้ แต่คิดจะซื้อบ้านหรือแต่งงาน นั่นเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ

พูดง่ายๆ คือ ชูเฟยกับเพื่อนร่วมงานของหลี่หราน อยู่คนละระดับกันเลย...

ดังนั้น โดยไม่รู้ตัว ทัศนคติของหลี่หรานที่มีต่อชูเฟยก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างแปลกๆ บางที่เธออาจไม่รู้สึกตัว แต่นี่คือความจริง... ไม่เพียงแต่มักพูดจาทิ่มแทงจิตใจเขา เธอยังค่อยๆ หมดความอดทนกับชูเฟย และมักหาเรื่องทะเลาะกับเขาด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แล้วเมื่อทะเลาะกันมากเข้าก็เหนื่อย โดยเฉพาะเมื่อเธอรู้ว่าชูเฟยไม่มีโบนัสสิ้นปีหรือรายได้พิเศษใดๆ เลยในปีนี้ เธอก็เงียบไป แต่แววตาในตอนนั้น ช่างทำร้ายจิตใจเหลือเกิน