Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 181

มืดมิด แคบ หลินจวิ้นสั่นเทาขณะที่ลูบคลำรอบๆ ตัว แม้ผ้าที่คลุมอยู่ด้านบนจะระบายอากาศได้ดี เขาก็เริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีวันออกไปได้ เขาเขย่ากรง แล้วร้องตะโกน: "ปล่อยฉันออกไปเถอะ!"

ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย เหมือนเสิ่นจื่อชือก็ไม่ได้เล่นเกม ทั้งห้องเงียบสงัดไร้สรรพเสียง

หลินจวิ้นถอยหลั...