บทที่ 1
"ข้าวผัดเห็ดกับหมูฝอย ปลาหม่าล่า ห่อกลับด้วยครับ" หลินจวินพูดพร้อมกับล้วงเงินออกมา เจ้าของร้านผู้หญิงรับคำสั่งเขาว่า "รอสักครู่นะคะ" แล้วหันไปทำงานต่อ
หลินจวินเห็นดังนั้นจึงเปิดหน้าจอโทรศัพท์ กำลังคิดจะดูอะไรสักอย่างระหว่างรออาหาร จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดุด่าดังขึ้นข้างหู
"แค่ให้ทำอะไรนิดหน่อยยังทำไม่ได้ เธอมีความสามารถบ้างไหม?" หลินจวินหันไปมองโดยอัตโนมัติ เห็นเจ้าของร้านกำลังดุลูกชาย "แค่ตักเต้าหู้ยังทำหกได้!"
เจ้าของร้านดูโกรธมาก เขาคว้าไม้กวาดที่อยู่ข้างๆ แล้วฟาดลงบนหลังลูกชายทันที
ลูกชายเป็นหนุ่มวัยรุ่นแล้ว เขาก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร
เจ้าของร้านฟาดเขาอีกครั้ง "พูดสิ!"
ตอนนี้ผ่านเวลาอาหารไปแล้ว แต่ก็ยังมีลูกค้าบ้างประปราย อาจเพราะความอับอายและโกรธ เด็กหนุ่มจึงยิ่งก้มหน้าลงไปอีก
เครื่องมือแบบนี้ เมื่อฟาดลงไปคงจะรู้สึกเจ็บแบบทื่อๆ หลินจวินมองไม้กวาดที่เจ้าของร้านกำลังฟาด เสียงเสียดสีผ่านเสื้อผ้า เขาคิดว่าผิวด้านล่างคงจะเป็นรอยแดงเป็นปื้นๆ แน่
หลินจวินเบือนหน้ามอง จนเหม่อลอย จู่ๆ ก็ได้ยินลูกค้าข้างๆ ห้ามปราม "พอเถอะครับเจ้าของร้าน เด็กผู้ชายเขาต้องการรักษาหน้า คุณทำแบบนี้เขาคงจำได้แล้ว"
หลินจวินที่เดิมกำลังจ้องมองอย่างไม่กะพริบตา ได้สติกลับมาทันที ความคิดเล็กๆ ในใจทำให้เขารู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว จึงรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา
เจ้าของร้านโยนไม้กวาดลงอย่างโมโห แล้วขอโทษลูกค้า ลูกค้าซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักเรียนจากแถวนั้น ก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงกินต่อไป
สายตาของหลินจวินถูกดึงดูดไปที่ไม้กวาดบนพื้น เขาจินตนาการว่ามีคนเก็บมันขึ้นมา เดินมาหาเขาและยกมันขึ้น...
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เห็ดผัดหมูฝอยผัดสดๆ ร้อนๆ กินตอนร้อนจะอร่อยนะคะ" เจ้าของร้านผู้หญิงจู่ๆ ก็ขัดจังหวะความคิดเขา หลินจวินรีบขอบคุณและรับอาหารที่ห่อเรียบร้อยแล้ว แล้วรีบหันหลังเดินออกจากร้านทันที
เจ้าของร้านผู้หญิงตะโกนเรียกลูกชายจากด้านหลัง "ดูคนเขาสิ นักศึกษา ทั้งมีมารยาท เธอควรเรียนรู้บ้าง จะได้ไม่โดนพ่อดุ..."
คำว่า "ดุ" นั้นทำให้หลินจวินรู้สึกตื่นเต้นและอับอายในเวลาเดียวกัน
หลินจวินกลับถึงหอพัก เพื่อนร่วมห้องไม่อยู่ เขากินไปสองคำ มองประตูแล้วคิดว่าเพื่อนร่วมห้องคงไม่กลับมาเร็วๆ นี้ จึงอุ้มโน้ตบุ๊กขึ้นไปนั่งบนเตียง
เขาเปิดฟอรั่มที่คุ้นเคย พบว่ามีวิดีโอใหม่ จึงรีบเปิดดูทันที
ต่างจากภาพพ่อสอนลูกที่หลินจวินเพิ่งเห็นมา คนในวงการนี้แสดงออกตรงไปตรงมากว่าและมีความเร้าอารมณ์
กล้องจับที่ S ไม่เห็นใบหน้า มือที่ถือแส้แข็งแรงมีพลัง กล้ามเนื้อที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อหนังดูแข็งแกร่งมาก
หลินจวินรู้สึกว่ามีน้ำลายในปาก ขาอ่อนแรง เขาคุกเข่านั่งโดยไม่รู้ตัว อุ้มคอมพิวเตอร์ดู
หลัง S ลูบผ่านหน้าอกเปลือยของ M กล้องซูมเข้าใกล้มาก ค่อยๆ เลื่อนขึ้น ถ่ายลูกกระเดือกเล็กๆ เป็น M ผู้ชาย
หลินจวินยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ท้องน้อยร้อนผ่าว เขามองประตูอย่างกังวล แล้วรีบหันกลับมาจ้องหน้าจออย่างเอาเป็นเอาตาย
ปลายแส้ของ S เคลื่อนไหวบนร่างของ M สองสามครั้ง ในที่สุดก็ยกขึ้น แล้วฟาดลงมา
หลินจวินแอ่นเอวโดยไม่รู้ตัว ดูต่อไปอย่างตื่นเต้น M ครางเบาๆ บนร่างกายมีรอยแดงปรากฏขึ้นทันที
การฟาดครั้งนี้แรงมาก รอยเป็นสีแดงเข้ม หลินจวินขมวดคิ้ว เครื่องมือที่คมอยู่แล้ว ลงมือหนักขนาดนี้ เขาไม่ชอบ
เขาเกาศีรษะอย่างหงุดหงิด ความรุนแรงนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เขาลูบท้องน้อยสองสามครั้ง แล้วดูต่อไป