Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 74

ฉันกับพี่จางสบตากันเล็กน้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความจนใจ

พี่จางเข้าใจความหมายของฉัน เขาถอนหายใจแล้วพูดเบาๆ ว่า "ช่างเถอะ ฉันก็เหงื่อออกหมดแล้ว"

แม้จะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ยังดูอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง

ฉันยิ้มแหยๆ ได้แต่ให้เขาซ่อนตัวให้ดี แล้วจึงไปเปิดประตู

พอเปิดประตูห้อง หรั่วหยางก็ยืนเล่นโทรศัพท์อย่างใจ...