Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 869

เห็นว่าเวลาก็พอดีแล้ว เราจึงไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน ผมตั้งใจจะเลี้ยงเขา แต่ลุงหลูไม่ยอมให้ผมเลี้ยงไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

"น้องชาย ฉันรู้สึกเกรงใจที่ให้เธอจ่ายเงินตลอด" ลุงหลูเอ่ยขึ้น

ผมยิ้มและพูดว่า "มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกพี่ชาย ไม่ได้เสียเงินมากมายอะไร ขอแค่พวกเรามีความสุขก็พอ!"

เมื่อได้ยิน...