บทที่ 5
"──ลู่เอี้ยน เราได้พบกันอีกแล้ว"
ลู่เอี้ยนที่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้ายืนหันหลังให้กับเจ้าของเสียงนั้นอยู่หน้าตู้ ในวินาทีที่เสียงของเยี่ยเส้าตงดังขึ้น เขาถึงกับได้ยินเสียงกล้ามเนื้อทั่วร่างของตัวเองที่เกร็งแข็งขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้!
พร้อมกันนั้น เขายังนึกถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่ส่วนล่างของร่างกายที่พูดไม่ได้เต็มปากถูกฉีกขาดเมื่อสามปีก่อน และความอัปยศอดสูของตัวเองที่ร้องขอความเมตตาอย่างทุกข์ทรมานจนแทบจะคลั่ง...
แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังมีกางเกงว่ายน้ำปกปิดส่วนที่เป็นส่วนตัวอยู่ แต่สายตาเร่าร้อนจากด้านหลังนั้นเหมือนตาข่ายเหล็กที่มองไม่เห็นที่พันรัดเขาไว้แน่น ทั้งแผ่นหลังของเขารู้สึกเจ็บแปลบอย่างประหลาด ส่วนล่างของร่างกายก็ราวกับไม่รู้สึกถึงผ้าที่ปกปิดอยู่...
แต่เขาไม่ใช่นักศึกษาปีสี่ที่เพิ่งก้าวออกจากหอคอยงาช้างอีกต่อไป สามปีนี้ได้ตกตะกอนอะไรหลายอย่าง เขาได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีทั้งประสบการณ์และความชำนาญ เขาคิดว่า สิ่งที่เขากลัวตอนนี้คือประสบการณ์อันเจ็บปวดและน่าอับอายในอดีตเท่านั้น ไม่ใช่ชายคนนี้ที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา
ดังนั้นเขาจึงสูดหายใจลึกๆ อย่างช้าๆ บังคับตัวเองไม่ให้สั่น พยายามไม่สนใจลมหายใจจากด้านหลัง ทำให้ตัวเองสงบลง
และในระหว่างกระบวนการนี้ เยี่ยเส้าตงมองดูคนที่เขาตามหามาเป็นเวลาสามปีเต็ม ตัวการที่ทำให้เขาต้องเข้าโรงพยาบาลเกือบครึ่งเดือนเพราะโดนขวดดอกไม้ฟาด มองดูชายที่มีไหล่กว้างเอวบางและกล้ามเนื้อได้สัดส่วน ดวงตาที่เดิมเต็มไปด้วยความโกรธและเยาะเย้ยค่อยๆ ลึกลงไป...
เขาเห็นหยดน้ำหยดหนึ่งซึมออกมาจากเส้นผมของลู่เอี้ยนที่ยังไม่ได้เช็ดให้แห้ง ไหลผ่านลำคอที่ดูบอบบาง ไหลตามแนวกระดูกสันหลังที่ตรงและงดงาม ค่อยๆ ไหลผ่านผิวสีน้ำผึ้งที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและสุขภาพดี ทิ้งรอยน้ำบางๆ ที่ชวนให้คิดไปไกล──
สุดท้ายไหลตามเส้นเอวกระชับลงไปในกางเกงว่ายน้ำที่รัดก้นกลมแน่น เยี่ยเส้าตงถึงกับจินตนาการได้ถึงภาพหยดน้ำที่ไหลผ่านร่องลึกระหว่างก้นของชายคนนั้น และสุดท้ายเพิ่มความเปียกชื้นให้กับส่วนที่เป็นส่วนตัวและยั่วยวนที่สุด
เขาไม่ใช่คนที่หมกมุ่นในกาม แต่ร่างกายนี้เหมือนกับเมื่อสามปีก่อน เหมือนยาปลุกเร้าชั้นดี ทำให้เขาเพียงแค่มองก็เกิดความต้องการดั้งเดิมที่จะลบหลู่และครอบครองโดยสัญชาตญาณ
เยี่ยเส้าตงคนนี้ เคยชินกับความเผด็จการมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเกิดความหมกมุ่นกับสิ่งใด เขาก็จะใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา
เหมือนเมื่อสามปีก่อนที่เขาสนใจลู่เอี้ยนระหว่างการแข่งขันสนุกเกอร์ จับคนมากดไว้ใต้ร่างพลิกไปพลิกมาตั้งแต่คาราโอเกะไปจนถึงโรงแรม แม้ว่าภายหลังลู่เอี้ยนจะหนีไปได้ แต่เขาก็อดทนใช้เวลาสามปีเพื่อตามหาคนคนนี้
ตอนนี้ลู่เอี้ยนเดินเข้ามาในเส้นทางกระสุนของเขาเอง เขาย่อมจะยิงปีกทั้งสองข้างของชายคนนี้โดยไม่ลังเลเพื่อให้เขา──บินหนีไปไม่ได้
ดังนั้นสายตาของเยี่ยเส้าตงที่มองลู่เอี้ยนจึงเหมือนกับกำลังมองสิ่งที่เป็นของตัวเอง เผด็จการและไร้ยางอาย ไม่ปิดบังความต้องการของตัวเองแม้แต่น้อย
และเมื่อเขาถูกชายที่เกือบจะเปลือยทั้งตัวตรงหน้ายั่วยวนจนยื่นมือออกไปอยากจะดึงกางเกงว่ายน้ำที่น่ารำคาญนั้นออก ลู่เอี้ยนก็หันกลับมาทันที ดวงตาสีดำมองเขา ใบหน้าเย็นชาเหมือนกำลังมองคนแปลกหน้า──
"คุณคนนี้ ผมต้องเตือนคุณว่า การปรากฏตัวอยู่ข้างหลังคนอื่นโดยไม่ส่งเสียงเป็นการกระทำที่ไม่สุภาพอย่างมาก