บทที่ 2
ในบ่ายวันนั้น ลู่เอี้ยนกับนักออกแบบอีกสองคนจากบริษัทไปที่รีสอร์ทพลังงานแสงอาทิตย์ที่พวกเขาร่วมออกแบบเหมือนทุกครั้ง เพื่อนร่วมงานทั้งสองคนเพิ่งเรียนรู้การเล่นสนุกเกอร์เมื่อเร็วๆ นี้และกำลังหลงใหลมัน ปกติพวกเขาจะพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์และเทคนิคกัน แต่วันนี้พวกเขาตั้งใจจะไปเล่นกันจริงๆ บนโต๊ะสนุกเกอร์
"เป็นไงบ้างลู่ ไปด้วยกันไหม?"
ชายร่างเตี้ยวัยสามสิบต้นๆ ที่ชวนลู่เอี้ยนไม่ได้สังเกตเห็นว่า เมื่อพวกเขาพูดถึง "สนุกเกอร์" ร่างกายของลู่เอี้ยนแข็งค้างไปเล็กน้อย...
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ขมวดคิ้วเล็กน้อยที่หว่างคิ้วกว้างซึ่งทำให้เขาดูเป็นคนใจกว้างและสบายๆ รอยย่นเล็กๆ ระหว่างคิ้วเผยให้เห็นความอึดอัดที่ไม่ทันได้ปกปิด...
เขาพยายามอย่างหนักที่จะคลายรอยย่นระหว่างคิ้วออก แต่ความทรงจำอันน่าอับอายเหล่านั้นพุ่งทะลุแนวป้องกันพร้อมกับคำว่า "สนุกเกอร์" ทำให้เขาไม่สามารถทำตัวสบายๆ และพูดคุยอย่างมีอารมณ์ขันได้เหมือนปกติ...
ลู่เอี้ยนจึงยิ้มเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากสีแดงอิ่มที่ดูมีเสน่ห์ของเขาฉีกยิ้มอย่างฝืนๆ "พวกนายไปกันเถอะ ฉันไม่เป็นหรอก ไม่อยากไปวุ่นวายด้วยหรอก"
เสียงและน้ำเสียงของเขาเหมือนกับความถ่อมตัวและความสงบเสงี่ยมที่เกิดขึ้นได้เฉพาะกับคนที่ผ่านเหตุการณ์สำคัญที่ฝังใจมาด้วยตัวเอง เสียงทุ้มต่ำ มีเสน่ห์น่าฟัง อ่อนโยนและเป็นมิตร
"โอ้โฮ หายากนะที่จะมีกีฬาที่นายไม่เป็น!" ชายร่างเตี้ยคงเข้าใจว่าเหตุผลที่ลู่เอี้ยนฝืนยิ้มเป็นเพราะเขาไม่เป็นสนุกเกอร์ จึงตบไหล่ลู่เอี้ยนอย่างไม่ใส่ใจและปลอบใจด้วยน้ำเสียงที่เปิดเผย "มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรนี่! การที่นายมีอะไรที่ไม่เป็นบ้างทำให้พวกเรารู้สึกว่านายเป็นมนุษย์เหมือนกัน~ อีกอย่าง นายเก่งตั้งหลายอย่าง พวกเราก็ไม่เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ!"
พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่า การแข่งขันสนุกเกอร์ครั้งหนึ่งในอดีตได้นำฝันร้ายอันน่ากลัวมาสู่ลู่เอี้ยน
เขาสาบานว่าจะไม่แตะไม้คิวสนุกเกอร์อีกตลอดชีวิตเพื่อหลีกหนีความทรงจำนั้น แต่ถึงกระนั้น เมื่อนึกถึงความทรงจำที่ถูกฝังไว้โดยเจตนาในวันนี้หลังจากผ่านไปสามปี เขายังคงรู้สึกเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง รู้สึกหนาวเย็นอย่างรุนแรงและไม่สบายใจอย่างยิ่ง
ลู่เอี้ยนเริ่มรักษาความสงบไม่ไหวแล้ว เขาพยักหน้าขอโทษเพื่อนร่วมงาน ทิ้งให้ทั้งสองคนงุนงงสงสัย แล้ววิ่งหนีไปทางสระว่ายน้ำ...
เขาดำลงไปในน้ำ น้ำอุ่นๆ ไหลผ่านศีรษะและปกคลุมทั่วร่าง บดบังการมองเห็นและการได้ยิน ลู่เอี้ยนกลั้นหายใจไว้ในปาก และเมื่อค่อยๆ ปล่อยลมหายใจออกมา เขาจึงรู้สึกว่าแรงกดดันลึกลับที่ล้อมรอบตัวเขาค่อยๆ คลายลง...
แต่เขายังรู้สึกหดหู่
แรงกดของน้ำจากทุกด้านเหมือนผลักความทรงจำที่เขาทิ้งไปกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง เขานึกถึงตัวเองที่ยืนอยู่บนแท่นรับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันสนุกเกอร์มาสเตอร์ฮ่องกงเมื่อสามปีก่อน นึกถึงดอกไม้มากมาย เสียงปรบมือ และเสียงกรี๊ดของสาวๆ นึกถึงคู่แข่งในรอบชิงชนะเลิศที่สุภาพเรียบร้อย ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความสง่างาม นึกถึงห้องคาราโอเกะที่แสงสลัวในคืนนั้นและเตียงขนาดใหญ่ในโรงแรมหลังจากนั้น รวมถึงความเจ็บปวดและความอับอายที่ถูกชายที่ดูสุภาพไร้พิษภัยคนนั้นบังคับล่วงล้ำเข้ามาในร่างกาย...
ความทรงจำเหล่านี้ ทุกครั้งที่นึกถึง มันเหมือนกับการตายไปครั้งหนึ่ง...
แรงกดของน้ำจากทุกด้านเหมือนผลักความทรงจำที่เขาทิ้งไปกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง เขานึกถึงตัวเองที่ยืนอยู่บนแท่นรับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันสนุกเกอร์มาสเตอร์ฮ่องกงเมื่อสามปีก่อน นึกถึงดอกไม้มากมาย เสียงปรบมือ และเสียงกรี๊ดของสาวๆ นึกถึงคู่แข่งในรอบชิงชนะเลิศที่สุภาพเรียบร้อย ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความสง่างาม นึกถึงห้องคาราโอเกะที่แสงสลัวในคืนนั้นและเตียงขนาดใหญ่ในโรงแรมหลังจากนั้น รวมถึงความเจ็บปวดและความอับอายที่ถูกชายที่ดูสุภาพไร้พิษภัยคนนั้นบังคับล่วงล้ำเข้ามาในร่างกาย...