เทพธิดาสุดยอดติดตามฉัน

บทที่ 2

"อ้อ"

หลิวหมิงหยางถูกบรรยากาศอันน่าเกรงขามของอีกฝ่ายกดดันจนหมดอารมณ์โกรธ เขาหันหลังเดินไปทางประตูจริงๆ

"กลับมานี่" หลิวหมิงหยางยังเดินไปไม่ถึงประตู ก็ได้ยินหญิงสาวเรียกอีกครั้ง

หลิวหมิงหยางหันกลับมาอย่างสงสัย แต่กลับได้ยินหญิงสาวพูดเสียงเย็นชา "ไปหาไม้ถูพื้นมา เช็ดรอยเท้าที่แกทิ้งไว้ให้สะอาดก่อนไป"

พอได้ยินเช่นนั้น หลิวหมิงหยางถึงกับขำด้วยความโมโห เขามองหญิงสาวพลางพูดว่า "พี่สาว ผมรู้ว่าเรื่องเมื่อกี้คุณรู้สึกไม่พอใจ แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจ" หลิวหมิงหยางเอียงหัวคิดสักครู่ ก่อนจะนึกวิธีแก้ปัญหาที่คิดว่าเหมาะสมได้ "พี่สาว งั้นแบบนี้ไหม ผมก็ให้คุณดูของผมบ้าง แบบนี้คุณจะได้ไม่เสียเปรียบ ว่าไง?"

"นาย..." หญิงสาวโกรธจนหน้าซีด

หลิวหมิงหยางพูดอย่างใจดี "คุณเป็นเลขาฯ ผู้จัดการใหญ่ใช่ไหม? ผมบอกให้นะ คุณกับผมน่ะ ก็พวกเดียวกันนั่นแหละ ต่างก็เป็นคนรับใช้คนอื่น ดังนั้นอย่าเห็นใครก็ตะโกนโวยวายใส่ มันไม่ดี..."

หลิวหมิงหยางพูดยังไม่ทันจบ หญิงสาวก็กัดฟันพูดขึ้น "แล้วถ้าฉันเป็นผู้จัดการใหญ่ล่ะ?"

หลิวหมิงหยางรู้สึกเหมือนตัวเองเตี้ยลงครึ่งหนึ่งทันที

แม่เจ้า นี่คือเผยเจียหยวนผู้จัดการใหญ่เองหรือนี่!

เมื่อกี้เราถึงกับ... พระเจ้า นี่มันช่าง...

โชคดีจริงๆ

"ยังไม่ไสหัวไปอีก จะให้ฉันเรียกรปภ.มาไหม!" เผยเจียหยวนพูดเสียงเย็นชา

หลิวหมิงหยางมองเผยเจียหยวนอีกครั้ง แล้วหันหลังเดินออกจากห้องทำงานไปจริงๆ

เผยเจียหยวนถึงได้ถอนหายใจ เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก วันนี้เป็นประจำเดือน เลอะเปื้อนกระโปรง เลยเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องชุด ไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็นได้

เธออยากให้รปภ.ลากคนนี้ออกไปซ้อมให้หนำใจ แต่คิดไปคิดมาก็อดกลั้นไว้ ช่างมันเถอะ ถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอถูกเห็นตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า คงอายตายพอดี

เผยเจียหยวนเพิ่งจะหายใจได้ หลิวหมิงหยางก็กลับมาอีก

ความโกรธของเผยเจียหยวนพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

ไอ้ตัวติดหนึบ!

เห็นเผยเจียหยวนมองด้วยสีหน้ารังเกียจ หลิวหมิงหยางรีบชี้ไปที่ไม้ถูพื้นในมือ พลางยิ้มพูดว่า "มาถูพื้นตามที่คุณสั่งครับ"

"ออกไปเดี๋ยวนี้ พื้นนี่ฉันถูเอง" เผยเจียหยวนอยากให้ไอ้หมอนี่หายไปจากสายตาทันที

หลิวหมิงหยางทำหน้าจริงจังพูดว่า "จะให้คุณถูได้ยังไง ให้ผมถูดีกว่า"

เผยเจียหยวนกอดอกมองหลิวหมิงหยางเขม็ง ไม่พูดอะไรสักคำ

หลิวหมิงหยางถูพื้นไปพลางพูดไปพลางว่า "คุณเผย ผมเป็นหัวหน้าคนงานเล็กๆ ที่ไซต์งานก่อสร้างหุยหยวน ผมมาหาคุณ บังเอิญเห็นคุณเปลี่ยนเสื้อผ้า เอ่อ ไม่ใช่ ผมไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น ที่ผมมาหาคุณเพราะว่าหัวหน้าคนงานใหญ่ที่นั่นเชิดเงินหนี ทำให้พวกเราไม่ได้รับค่าแรง ตอนนี้พี่น้องบ้านเดียวกับผมยังอยู่ที่ไซต์งานอันหนาวเหน็บ ไม่สามารถกลับบ้านไปฉลองปีใหม่ได้ ผมเลยอยากให้คุณช่วยแก้ปัญหานี้หน่อย"

เผยเจียหยวนจ้องหลิวหมิงหยาง พูดเสียงเย็นชาว่า "ค่าแรง ฉันจ่ายให้หัวหน้าคนงานไปแล้ว เขาไม่ให้พวกคุณ มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?"

พอได้ยินเช่นนั้น น้ำเสียงของหลิวหมิงหยางก็ดังขึ้นทันที "คุณเผย พูดแบบนั้นไม่ได้นะครับ หัวหน้าคนงานเชิดเงินหนี นี่เป็นความผิดของพวกเราคนงานหรือ? ทำไมความผิดนี้ต้องให้คนงานรับผิดชอบทั้งหมด? ผมคิดว่า บริษัทควรสืบหาหัวหน้าคนงานคนนั้น และในระหว่างที่ยังไม่ได้เงินที่เขาเชิดไปคืน บริษัทควรจ่ายเงินส่วนหนึ่งให้คนงานได้กลับบ้านไปฉลองปีใหม่ พอหาตัวหัวหน้าคนงานคนนั้นได้ ค่อยคืนเงินให้บริษัทก็ได้"