Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1903

กิมไห่ป๋อกำมือของซานจื่อแน่น แต่ไม่ว่าจะพยายามแกะอย่างไรก็ไม่สามารถแกะมือของซานจื่อออกได้ เขาดิ้นพล่าน หายใจถี่ขึ้น ใบหน้าซีดลง

"พอเถอะ ซานจื่อ ปล่อยเขาไปเถอะ" เฉิงเมิ่งเมิ่งจิบน้ำชาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

ซานจื่อปล่อยมือจากกิมไห่ป๋อทันที

กิมไห่ป๋อเซไปมาสองสามก้าวก่อนจะทรงตัวได้ เขาจ้องซานจื่อแล้วกระช...