Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1199

หลิวหมิงหยางพูดเบาๆ ดวงตาค่อยๆแดงขึ้น

ชิงเมิงเมิงรู้สึกแย่มาก

เธอขดตัวอยู่บนโซฟาในออฟฟิศ เหมือนลูกแมวน้อยที่น่าสงสาร

เธอนิ่งไม่ขยับ ราวกับเป็นรูปปั้น

การรักใครสักคน บางทีเพียงแค่สบตาก็พอ แต่การลืมใครสักคน ทำไมมันถึงยากนักนะ

ชิงเมิงเมิงเคยพยายามลืมหลิวหมิงหยาง แต่ไม่นาน เธอก็พบว่าตัวเองทำไม่ได้ ทำไม...