Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 92

เธอมองหน้าฉันอย่างระมัดระวังแล้วถามเสียงเบา อ่อนโยนราวกับเป็นภรรยาน้อยที่ถูกรังแก ฉันแค่นเสียงในลำคอ "เธอมองเองไม่เป็นเหรอ?"

คำถามนี้ช่างไร้สาระ ถ้าฉันยังไม่ตื่น ฉันจะลุกขึ้นมานั่งเองได้ยังไง ละเมอเหรอ?

ใบหน้าของเธอแดงขึ้นทันที ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย "คุณ... หิวไหม?" ทันใดนั้น เธอเหมือนกลายเป็นคนละคน...