Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 837

"เอ่อ..."

หมู่หรงเอี้ยนหรานไม่ยอมแพ้เช่นกัน เธอตอบสนองฉัน กัดฉัน มือทั้งสองของเธอจิกลึกลงบนแผ่นหลังของฉัน

แผลจากครั้งก่อนๆ ยังไม่ทันหาย ก็ถูกเธอทำร้ายอีกครั้ง

พวกเราทั้งสอง เหมือนสัตว์ป่าที่ไม่ยอมหยุดสู้ ต่างไม่ยอมยอมแพ้ ไม่ยอมปล่อยมือ พันกันแน่น อยากจะกลืนกินอีกฝ่ายเข้าไปในร่างกายของตัวเอง

"ต่อไปห้...