Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 836

"นาย!"

ฉันโกรธจนมีม้าดินหญ้านับหมื่นตัวกำลังควบแล่นอยู่ในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"หวังฮ่าว ฉันบอกนายเลยนะ ชาตินี้นายคิดจะทิ้งฉันไป มันเป็นไปไม่ได้หรอก นายทำใจยอมรับชะตากรรมซะเถอะ"

หมู่หรงเอี้ยนหรานในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นจากตัวฉัน ที่มุมปากของเธอยังมีรอยสีแดงฉาน นั่นคือเลือดที่เธอกัดออกมาจากตัวฉัน

ฉันหรี่...