Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 415

เธอยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ เข้ามาใกล้อีกสองสามก้าว จ้องตาฉัน และถามด้วยเสียงดังเหมือนเดิม

"ไม่เป็นไร"

ดวงตาคู่นี้ ฉันเคยเห็นมาก่อนแน่ๆ มันสงบนิ่งเกินไป เงียบเหงาเกินไป ไม่เหมือนดวงตาของนักศึกษาอายุสิบแปดสิบเก้าปีปกติที่ควรจะมี

คำปฏิเสธที่ปลายลิ้น กลับวนไปวนมาหลายรอบ แล้วเปลี่ยนเป็น "ไม่เป็นไร"

"เฮอะ!"

"โอ...