พรจากสวรรค์

บทที่ 4

หนุ่มน้อยร้องโวยวายเพราะโดนลวก เขาโกรธจนตาแดงและด่าทอจะเข้ามาทำร้ายฉัน

แต่ป้าไป๋ตบเขาทันทีและชี้ไปที่จมูกของเขาพร้อมพูดว่า "คิดว่าฉันให้เกียรติแกเหรอ? ไม่รู้หรือว่าตัวเองเป็นอะไร?"

เมื่อครู่เขาดึงดันจะเข้าหาป้าไป๋ ซึ่งป้าไป๋ก็ไม่พอใจอยู่แล้ว ตอนนี้เขายังมาด่าคนอีก ป้าไป๋จึงเปลี่ยนท่าทีทันที

หนุ่มน้อยกุมแก้มตัวเองและจ้องป้าไป๋ด้วยความโกรธ แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ป้าไป๋แค่นเสียงหึและจับมือฉันเดินออกจากร้านกาแฟ

อาจจะเพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหา ป้าไป๋ไม่ได้ขับรถมา เดิมทีตั้งใจจะเรียกแท็กซี่ แต่ฟ้าไม่เป็นใจ ฝนตกหนักลงมา

พอฝนตกก็หาแท็กซี่ยาก และเราทั้งสองคนก็ไม่ได้พกร่มมา จึงรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

หนุ่มน้อยยังพูดจาอ้อแอ้ บอกว่าให้นั่งรถเขา รถเขาเป็นบีเอ็มดับเบิลยูอะไรสักอย่าง

ป้าไป๋ไม่สนใจเขาเลย ถอดรองเท้าส้นสูงและยื่นให้ฉัน แล้วพูดว่า "ไปกัน!"

ฉันตกใจ ถือรองเท้าส้นสูงไว้ ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร

เธอจับมือฉันและวิ่งตรงเข้าไปในสายฝนทันที พร้อมกับหัวเราะอย่างเสียงดัง เหมือนการปลดปล่อยความอัดอั้นที่มีมานาน

ฉันปล่อยให้เธอลากไป และถูกฝนเปียกโชกในทันที

ป้าไป๋ก็ไม่รอดพ้น เปียกไปทั้งตัว เพราะเสื้อผ้าบาง จนมองเห็นสายชุดชั้นในและเส้นขอบกางเกงในของเธอ

พูดตามตรง ฉันรู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของป้าไป๋มาก เธอมักจะสุขุมเสมอ ไม่เคยบ้าคลั่งแบบวันนี้ เหมือนเป็นสาวน้อยวัยแรกรุ่น

อาจเพราะวิ่งเร็วเกินไป เธอสะดุดและล้มลงบนพื้น

การล้มครั้งนี้ค่อนข้างแรง หัวเข่าของเธอมีเลือดไหล ถุงน่องสีเนื้อกลายเป็นสีแดง

ฉันรีบช่วยห้ามเลือดให้เธอ แต่เธอกลับหัวเราะและบอกว่าไม่เป็นไร แถมยังให้ฉันแบกเธอ เหมือนเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ จริงๆ

ฉันรู้สึกอึดอัดทันที ไม่รู้ว่าควรตกลงหรือไม่

แต่ป้าไป๋มักจะเด็ดขาดเสมอ เธอปีนขึ้นหลังฉันทันที ความนุ่มนวลของหน้าอกเธอกดลงบนแผ่นหลังของฉัน ทำให้หัวใจฉันเต้นแรง

และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่อะไรเลย ฉันสามารถรู้สึกถึงปุ่มเล็กๆ สองปุ่มได้อย่างชัดเจน

หน้าอกที่กลมกลึงของเธอถูไถบนแผ่นหลังของฉัน ทำให้ฉันแทบทนไม่ไหว มือทั้งสองข้างรองรับต้นขาของเธอและลุกขึ้นยืน

เพราะเปียกไปทั้งตัว มือของฉันสัมผัสถึงขอบถุงน่องที่ต้นขาของเธอพอดี ความรู้สึกนั้นทำให้ฉันทนไม่ไหวทันที บางส่วนของร่างกายฉันเกิดปฏิกิริยาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ป้าไป๋ดูเหมือนจะเห็นด้วย เธอโน้มตัวบนไหล่ฉัน และเป่าลมใส่หูฉัน "เด็กเจ้าเล่ห์ กำลังคิดอะไรอยู่?"

"ไม่ ไม่ได้คิดอะไร" ฉันรู้สึกอับอายจนอยากจะหายไปจากโลกนี้

"ไม่ได้คิดอะไร? จริงเหรอ?" ป้าไป๋แลบลิ้นเลียติ่งหูของฉัน แกล้งฉันอย่างจงใจ

ฉันสะดุ้งทันที เกือบจะล้ม

โชคดีที่ตอนนี้ฝนตกหนัก คนเดินถนนไม่เยอะ ไม่งั้นคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

แต่ป้าไป๋ดูเหมือนจะชอบความตื่นเต้นแบบนี้เป็นพิเศษ มือเล็กๆ ของเธอเลื้อยเข้าไปในกางเกงของฉันเหมือนงู และคว้าจับส่วนสำคัญของฉัน

ฉันสะดุ้งทันที มือของป้าไป๋เย็นเล็กน้อย แต่นุ่มนวลและเล็ก จึงไม่สามารถกำได้เต็มมือ

แต่แบบนั้นก็รู้สึกดีมาก เมื่อรวมกับการถูไถที่แผ่นหลัง ฉันเกือบจะปล่อยออกมาตรงนั้นเลย

แต่โชคดีที่ฉันมีสมาธิดี กัดฟันอดทนไว้

"เด็กเจ้าเล่ห์ เมื่อคืนแอบเอาชุดชั้นในของป้าไปทำเรื่องไม่ดีใช่ไหม?" ป้าไป๋พูดเหมือนกำลังสอบสวน มือของเธอยังบีบแรงๆ อีกครั้ง