Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 393

ฉันจับไหล่เธอเอาไว้ พร้อมย้ำกับเธออีกครั้ง เธอมองฉันด้วยดวงตาแดงก่ำ แววตาของเธอเลื่อนไหว ม่านน้ำตาเริ่มปกคลุมม่านตาของเธออย่างรวดเร็ว

"หวังเห่า ฉันสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยหรือ?"

เสียงของเธอแหบต่ำ ไม่ได้ไพเราะนัก แต่ฉันกลับรู้สึกว่านี่คือประโยคที่ไพเราะที่สุดในโลกใบนี้

"แน่นอนสิ คุณป้าไป่ คุณไม่รู้ส...