Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 37

ซือรูอวี่แข็งทื่อไปทั้งตัว ค่อยๆ ปล่อยมือ แล้วเอามือปิดปากวิ่งหนีไป ฉันมองน้ำตาที่หยดลงบนบันไดของเธอ อึ้งไปสองสามวินาที ก่อนจะค่อยๆ เดินขึ้นบันได กลับเข้าห้องเรียน

ไป๋อิงยังไม่มาที่ห้องเรียน ส่วนซือรูอวี่กำลังคว่ำหน้าลงบนโต๊ะ ไหล่เล็กๆ สั่นเทาไม่หยุด เห็นได้ชัดว่ากำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ เพื่อนที...