Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 152

ฉันมองป้าไป๋ด้วยสายตาน่าสงสาร พูดเบาๆ พร้อมกับปล่อยมือข้างหนึ่งออกมาจับข้อมือเธอ แล้วเธอก็สอดมือเข้าไปในกางเกงของฉัน น้องชายที่บาดเจ็บของฉันยังคงตื่นตัวอย่างไม่กลัวตาย ราวกับเป็นนายพลที่กำลังจะพิชิตโลก

สู้จนตัวตาย!

แข็งขึ้นมาในทันที

ป้าไป๋มองเต็นท์ที่กางขึ้นในกางเกงฉันแล้วยิ้มอย่างพอใจ "ดูเหมือนว่าเ...