Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1212

"……"

อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

หลังจากผ่านไปสองสามวินาที ผมถึงได้บังคับตัวเอง ใช้แรงทั้งหมดที่มี ก้าวเท้าเดินออกไป

"หลีกไป"

ทุกคนยืนล้อมอยู่ที่ประตู ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง ราวกับเพิ่งเห็นภาพที่น่าสยดสยอง หัวใจของผมดิ่งลงเหมือนสายน้ำตก ผมผลักคนที่ยืนขวางหน้าออก ถอดเสื้อนอก ผมตัดสินใจไว้แล้วว่าไม่ว่าจะ...