Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1002

ลังเลสักครู่หนึ่ง เธอจึงพยักหน้า และปล่อยมือที่กอดฉันอยู่

คืนนั้น โม่หรงเยี่ยนหรานนอนกระสับกระส่ายอยู่ในอ้อมกอดของฉันทั้งคืน ไม่ยอมหลับ หรืออาจจะหลับไม่ลงจริงๆ ฉันก็เลยอยู่เป็นเพื่อนเธอ กอดเธอไว้จนกระทั่งฟ้าสาง

"ดูเธอสิ น่าเกลียดจริงๆ"

เธอมีรอยคล้ำใต้ตาแล้ว แต่เธอไม่สนใจ สวมเสื้อเชิ้ตของฉันเดินไป...