Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 228

คิดถึงตรงนี้ ชูหลิงยิ้มขมขื่นและหันหลังกลับอย่างหม่นหมอง เขาเดินออกจากค่ายหลักที่สร้างชั่วคราวด้วยไม้...

เขาอ้อมไปด้านหลังค่ายและหาที่ที่ไม่มีคนอยู่แล้วนั่งยองๆ เขาหยิบทรายจากพื้นขึ้นมากำหนึ่ง แล้วกำมือแน่น ค่อยๆ รู้สึกถึงทรายที่ค่อยๆ ไหลผ่านง่ามนิ้วของเขา...

เหมือนกับทุกสิ่งที่เขาเคยพยายามยึดไว้....