Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 109

ชูหลิงมองสำรวจใบหน้าของจิ่นสองสามรอบ สุดท้ายก็ส่ายหน้าพร้อมยิ้มขมขื่น แล้วเบนสายตาไปที่พื้นซึ่งสะท้อนแสงจันทร์อันเย็นเยียบอยู่ไกลๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่มีความถอนหายใจเล็กน้อยว่า "ที่แท้...เธอรู้มาตลอด...ฉันนึกว่าเธอไม่รู้เสียอีก..." พูดจบ เขาก็หันกลับมามองชายหนุ่มที่เย็นชาราวกับก้อนหินที่ยืนตระหง่านอยู...