Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 15

เขาวิ่งไปที่บริษัทด้วยความเร็วราวกับบิน มองนาฬิกาข้อมือที่เวลาค่อยๆ ผ่านไป ใจเขาร้อนรนจนแทบอยากจะแบกรถไฟใต้ดินให้บินไปข้างหน้า

โชคดีที่แปดโมงสี่สิบห้านาที เขามาถึงหน้าบริษัทจั่วเหยาแล้ว เขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ถ่มน้ำลายสองครั้ง แต่งทรงผมเล็กน้อย แล้วจึงก้าวเดินแบบนายแบบเข้าไปในบริษัท

ทันทีที่เข...