Początek
Życie to nie bajka. Życie jest trudne i bolesne. Jest ciemne i puste. Może dla większości ludzi jest szczęśliwe i zawsze słoneczne, ale nie dla mnie. Kim jestem? Mam na imię Rain, bez nazwiska, po prostu Rain. Jestem osieroconą czarownicą w stadzie wilkołaków Niebieskiej Rzeki. Zawsze zastanawiałam się, jacy byli moi rodzice i dlaczego porzucili mnie w stadzie wilków. Czy po prostu mnie nie kochali, czy byłam pomyłką, czy w ogóle żyją? Nigdy nie poznam odpowiedzi na te liczne pytania, które mam, i wątpię, że w ogóle mam jakąś przyszłość.
Wszyscy w stadzie mnie nienawidzą, no może poza moją najlepszą przyjaciółką Jessicą Tompson, również sierotą. Jej rodzice zostali zabici w ataku łotrów na stado, gdy miała 7 lat. Z całą rodziną martwą, mimo że urodziła się w stadzie, stała się sierotą jak ja. Z tym że gdy skończy 17 lat, otrzyma swojego wilka i swoje miejsce w domu stada, ja natomiast zostanę niewolnicą stada. Nie dostanę nawet swoich mocy aż do następnej pełni księżyca po moich siedemnastych urodzinach, nie mówiąc już o tym, że nie mam nikogo, kto mógłby mnie nauczyć, jak ich używać.
Ach tak, moje urodziny są podobno za trzy tygodnie (stado nie znało mojej faktycznej daty urodzin, więc po prostu zgadywali), a urodziny Jessiki są tydzień i pół przed moimi. Może dlatego tak dobrze się dogadujemy. Stado wciąż organizuje dla niej przyjęcie urodzinowe z tortem i prezentami, ponieważ technicznie nadal jest członkiem. Mimo że nie ma dla mnie przyjęcia, zawsze trzyma kilka prezentów zapakowanych, żeby mi je dać, i nawet robi mi mały tort urodzinowy, ponieważ nie mam przyjęcia, bo nie jestem częścią stada.
Czasami żałuję, że się urodziłam. Moje życie było długie i nieszczęśliwe. Ale Jessica zawsze stara się je poprawić. Spędzamy większość nocy w naszym małym pokoju, na naszych łóżkach piętrowych rozmawiając. Zawsze o czymś innym. Jess mówi, że to po to, żebym się nie nudziła, ale myślę, że po prostu nie lubi się powtarzać. Ale bogini, jak ona uwielbia mówić, a ja uwielbiam słuchać.
"Rainie, robaczku... Rainie... Rain!" Jess krzyczy, kopiąc dolną część górnego łóżka, żeby mnie obudzić.
"Wstaję, wstaję!" jęczę, przecierając oczy.
"O, dzięki bogini za kolejny piękny, słoneczny dzień" Jess promienieje, patrząc przez okno. "Jestem taka podekscytowana, nie mogę uwierzyć, że za dwa tygodnie dostanę swojego wilka i będę mogła wyczuć swojego partnera! Mam nadzieję, że jest przystojny."
"Jess, co to jest partner?" pytam, schodząc z górnego łóżka.
"Partner to twoja druga połowa, twoja bratnia dusza, osoba, która ma cię kochać i pielęgnować przez resztę życia." mówi z uśmiechem na twarzy.
"Czy ja też będę miała partnera?" pytam, myśląc, jak to pięknie brzmi.
"Nie jestem pewna, nie wiem zbyt wiele o tym, jak to wszystko działa w przypadku czarownic." mówi, gdy idziemy korytarzem.
"Okej," odpowiedziałam płasko. Wiedziałam, że to brzmi zbyt dobrze, żeby było prawdziwe w moim przypadku.
"Nie martw się, Rainie, robaczku. Z partnerem czy bez, zawsze będę przy twoim boku." mówi z uśmiechem.
"Kocham cię, Jess," mówię z małym uśmiechem, schodząc po schodach sierocińca i idąc w stronę kuchni, żeby zacząć gotować śniadanie dla młodszych sierot.
Po tym jak wszyscy zjedli, Jess i ja upewniamy się, że są ubrani i mają wszystko, czego potrzebują, zanim Jess odprowadzi ich do szkoły. Gdy wszyscy wyjdą, czas zabrać się za codzienne sprzątanie. Jest osiem sypialni, kuchnia, salon i dwie łazienki do posprzątania, potem przechodzę do prania i ścielenia łóżek, zanim zacznę przygotowywać obiad dla wszystkich. Jestem jedyną, która musi sprzątać i gotować od ósmego roku życia. Pani Leana mówi, że to przygotowanie i trening na czas, kiedy skończę 17 lat, stanę się niewolnicą stada i przeniosą mnie do piwnicy domu stada.
"Rain, wróciłam ze szkoły," Jess woła, wchodząc po schodach do jednego z pokoi, w którym jestem. Kiedy się odwracam, widzi panikę na mojej twarzy i zdaje sobie sprawę, że nie skończyłam sprzątania ani nie zaczęłam kolacji. Obydwie wiemy, że jeśli wszystko nie będzie zrobione i perfekcyjne, kiedy pani Leana przyjdzie na swoje cotygodniowe przechadzki z Alfą, żeby pokazać, jak czysto utrzymuje dom, będzie zawstydzona przed Alfą, a ja znowu dostanę baty.
"O nie. Jeszcze nawet nie wyleczyłaś się z ostatnich razów," mówi spanikowana, rzucając się do działania, żeby zacząć pranie i kolację, podczas gdy ja kończę ostatnie dwa pokoje. Po około dwudziestu minutach podłogi są zamiecione i umyte, zabawki dzieci są w swoich pojemnikach, łóżka starannie pościelone, a okna wyczyszczone.
"Zostały tylko schody," mówię do siebie. Szybko chwytam mokrą szmatkę i wybiegam z pokoju na korytarz. Kiedy docieram do pierwszego stopnia i zaczynam je wycierać, otwierają się drzwi wejściowe. "Jestem w dupie," szepczę do siebie, upewniając się, że mówię na tyle cicho, żeby tego nie usłyszeli. Schodzę po schodach i za rogiem widzę, jak pani Leana idzie kilka kroków za Alfą, który inspektuje dom. Widzi mnie ukrywającą się w rogu i jeśli spojrzenia mogłyby zabijać, jestem pewna, że już bym nie żyła.
Po dziesięciu minutach inspekcji domu Alfa gratuluje pani Leanie utrzymania wszystkiego w czystości, wręcza jej premię i wychodzi. Jak tylko odchodzi, wiem, czego się spodziewać. Chwyta mnie za włosy i ciągnie do piwnicy, gdzie trzyma swoje bicze. Przykuwa moje nadgarstki do ściany i rozdziera moją koszulę, aby odsłonić plecy.
"Ty mała suko. Ubieram cię i karmię, a ty wybierasz mnie zawstydzać przed moim Alfą!" Krzyczy, uderzając bicz mocno w moje nagie plecy.
"Nie, pani Leano, przepraszam. To była pomyłka. Proszę, wybacz mi." Błagam ją przez zaciśnięte zęby, starając się nie płakać, bo wiem, że płacz tylko pogorszy sprawę. Jedyną rzeczą, którą nienawidzi bardziej niż to, że wygląda źle przed Alfą, jest płacząca sierota... No i ja.
Po kilku kolejnych uderzeniach biczem w końcu przestaje. "Posprzątaj się i przygotuj kolację. Dzieci wrócą ze szkoły i będą chciały jeść," mówi, zanim wychodzi po schodach i przez drzwi, żeby zrobić zakupy z premią.
"O Bogini Rainie, tym razem jest gorzej niż ostatnio. Dlaczego ona nie rozumie, że nie jesteś wilkiem, potrzebujesz dużo więcej czasu na wyzdrowienie." Jess płacze, schodząc po schodach i odpinając łańcuchy, które trzymają moje nadgarstki przy ścianie, oceniając szkody na moich plecach. "Trzymaj się, żebym mogła cię oczyścić."
"Nie ma czasu, Jess, muszę przygotować kolację, zanim dzieci wrócą ze szkoły," mówię, próbując wstać.
"Już jest gotowa, teraz trzymaj się, jak ci kazałam, żebym mogła cię oczyścić." Mówi, delikatnie wycierając moje plecy ciepłą, mokrą szmatką. "Nie chcesz, żeby dzieci widziały cię w takim stanie, prawda?"
"Jesteś moim wybawieniem, co ja zrobię bez ciebie, kiedy odejdziesz?" mówię.