Hoofdstuk 1 Bekend gezicht
Evie
Eindelijk, ik heb het gehaald. Na vier jaar de perfecte student te zijn geweest, ben ik eindelijk over dat podium gelopen. Het afstudeerfeest gaat om me heen los. Mensen dansen, zingen en juichen terwijl ze zich allemaal laten gaan. Niet dat iemand mij opmerkt. Ik blijf meestal uit de schijnwerpers.
Ik was zo opgewonden om deze uitnodiging te ontvangen. Timothy Hayes had me persoonlijk voor dit feest uitgenodigd. Het is mijn eerste huisfeest ooit. En het gerucht ging dat Timothy's huisfeesten berucht waren om hun gekte en plezier. Iedereen op school vocht om een uitnodiging te krijgen. De jongens gooiden muntjes op. Meisjes scherpten hun gemanicuurde nagels, klaar om zich een weg naar Timothy's zijde te klauwen.
Het was logisch. Hij was de knapste jongen van de school.
"Hé, Evie, ik heb nog één laatste handtekening nodig voor mijn jaarboek," ik til langzaam mijn kin op en ontmoet de hazelnootkleurige ogen van de enige jongen voor wie ik alles zou hebben geriskeerd. Timothy Hayes. "Jij bent mijn laatste handtekening."
"Ik heb geen pen bij me," zeg ik ongemakkelijk.
Hij haalt zijn schouders op. "Ik heb er een in mijn kamer. Kom op," dringt hij aan, terwijl hij mijn hand pakt en me de trap op naar zijn kamer trekt.
Nu is alles veranderd. Daar, naast me liggend, was Timothy.
Mijn eerste instinct was om te schreeuwen. Maar ik bijt op mijn tong en bedek mijn gezicht met de kussens.
Toen ik eindelijk mijn controle had herwonnen, ging ik rechtop zitten en keek rond in de kamer. Mijn kleren lagen wild verspreid over de vloer. Ik keek naar mezelf. Ik had in zijn jersey geslapen. Het nummer 9 was vetgedrukt op de voorkant met een afbeelding van onze schoolmascotte, de buldog.
Maar de nacht was voorbij en ik moest naar huis. Ik glipte de kamer uit, met mijn kleren in de hand, en rende naar de voordeur en terug naar mijn huis.
**
Een paar dagen gingen voorbij en die nacht was alles waar ik aan kon denken. Timothy had mij gekozen. Het voelde zo goed om door hem gezien te worden. Mijn ogen hadden die jersey niet verlaten. Ik zou die terug moeten geven. Het betekent waarschijnlijk veel voor hem.
Dus ging ik naar beneden en begon mijn korte wandeling door de buurt. Ik vroeg me af hoe hij zou reageren als ik voor zijn deur verscheen. Ik hoopte dat hij blij zou zijn me te zien, gezien hoe hij naar mij toe was gekomen.
Toen ik zijn huis naderde, zag ik een paar auto's in zijn oprit staan. Die auto's behoorden toe aan zijn vrienden. Luid gelach kwam van de achterkant van het huis. Ik kon niet anders dan hun gesprek willen afluisteren. Het was te verleidelijk. Op mijn tenen sloop ik naar de witgeschilderde poort.
"Ik kan niet geloven dat je dat hebt gedaan," zegt iemand lachend. "Je hebt lef, man."
"Nah," zuchtte Timothy zwaar. "Ze had zeker wat potentie."
"Toch, Evie Sinclair? Is zij niet zo'n kluizenaar? Iedereen wist dat ze zich niet interesseerde voor jongens, behalve voor die verdomde boeken."
"Hou je mond," lachte Timothy. "Het was niet zo slecht."
Een van hen blies een framboos. "Wat jij zegt. Je hebt je aan de deal gehouden, dus ik laat je de fiets nemen."
Er was een deal. Mijn borst voelde plotseling benauwd.
"Op naar het krijgen van alle meisjes 'handtekeningen'," lacht een van zijn vrienden.
"Hé," protesteerde Timothy. "Het werkte toch. Ik heb met haar geslapen."
Oh, god. Ik voelde me ziek.
Ik strompelde terug naar de voortuin, tranen vervaagden elk stukje van mijn zicht. Ik kon hier niet gezien worden. Ik moet weg voordat ik mezelf nog meer voor schut zet. Ik gooide zijn jersey op de voordeur van zijn veranda en probeerde te rennen, maar mijn benen werkten nauwelijks. Het voelde alsof mijn lichaam van elke structuur was ontdaan. Ik was niets anders dan een plas op de grond die wachtte op de volgende persoon om op me te stappen.
"Evie?"
Ik sta stil, verzamel al mijn overgebleven kracht. "Wat is er?"
"Ik had niet gedacht dat je langs zou komen–"
"Ik kwam alleen je trui terugbrengen," zeg ik kalm, terwijl ik me eindelijk omdraai om hem aan te kijken.
"Je mag 'm altijd lenen," grijnst hij speels.
Ik moest mezelf dwingen om weg te kijken. Ik haatte hem. Hij had me gebruikt.
"Wat er die avond is gebeurd, mag niet nog een keer gebeuren," zeg ik vastberaden. "Ik heb plezier gehad, maar–"
"Maar?"
Zijn vraag hing in de lucht tussen ons.
"Maar ik moet me op mijn doelen richten," sprak ik zachtjes. "En jij hebt je professionele carrière om aan te denken. Ik denk dat het het beste is als we het bij die ene keer laten. We hebben allebei gekregen wat we wilden van elkaar. Toch?"
Hij fronst naar me. "Wat bedoel je?"
Mijn kaak spant zich aan, tanden knarsen tegen elkaar. "Dag, Timothy," fluister ik trillend, en ik loop weg.
Elke stap was een marteling. Elke ademhaling was oppervlakkig en snel. Ik wenste dat de grond me nu gewoon zou opslokken.
De weg naar huis leek eeuwen te duren. Het werd nog erger toen ik de auto van mijn stiefbroer op de oprit zag staan. Ik slik hard en ga naar binnen.
"Je ziet er verschrikkelijk uit," grinnikt hij, zodra ik de woonkamer binnenkom. "Je vriendje heeft je gedumpt, toch?"
Ik schudde mijn hoofd. "Hij was mijn vriendje niet," fluister ik.
Bruce stikt bijna van het lachen. "Je vertelt me dat je met een willekeurige gast hebt geslapen en zijn trui hebt meegenomen?"
"Laat het, Bruce," snauw ik boos, bittere tranen beginnen mijn ogen te vullen.
"Ah," zegt hij spottend. "Hij heeft je hart gebroken. Je hebt het opgegeven, hè."
"Bruce," smeek ik. "Stop–"
"God, je bent zo dom," lacht hij. "Al die academische prijzen en je bent nog steeds te stom om te herkennen wanneer een kerel je gebruikt."
Ik wilde hem niet verder horen me kleineren. Ik sprint zo snel mogelijk de trap op, struikel bijna onderweg. Maar hij blijft me beledigingen naar mijn hoofd slingeren.
Hij had gelijk. Het was dom van me om een woord van die jongen te geloven. Hij stond bekend om zijn veroveringen. Zijn vrienden ook. En ik was zo verstrikt geraakt in de fantasie dat iemand me echt leuk zou vinden, dat ik de signalen weigerde te zien.
Deur op slot, eindelijk laat ik mezelf breken. Ik kon de tranen niet tegenhouden die over mijn gezicht stroomden terwijl het liefdesverdriet zich echt vastzette.
Zes Jaar Later
Het was weer druk op het werk. Het was een woensdagavond in het populairste restaurant van de stad. Obers en serveersters zoefden rond de tafels met hun dienbladen vol drankjes en eten.
Ik was uitgeput na een lange dag proberen klanten te werven voor mijn stage, maar ik moest deze dienst oppakken om de laatste van mijn maandhuur te betalen.
Achter de lange elegante bar stonden een paar tv's afgestemd op sportevenementen. Ik schonk geen aandacht aan wie er speelde of welke sport het was, totdat een man vroeg om het kanaal te veranderen.
"Zet de Thunderbolt-wedstrijd op. Ik hoor dat we kans maken op de Stanley Cup," zegt hij trots.
Uit pure nieuwsgierigheid keek ik op naar het scherm toen het veranderde. Precies op dat moment veranderde de camera en een gezicht dat ik nooit meer wilde zien verscheen op het scherm.
Natuurlijk, het was de beruchte Timothy Hayes. De hete rijzende ster waar iedereen nu naar kijkt. Behalve ik.
Woede brandde weer door me heen. Ik haatte mezelf nog steeds omdat ik zo naïef over hem was.
Hou je in, Evie.
Ik had grotere dingen om me zorgen over te maken. Zoals mijn geld sparen en dit werk en mijn stage bij het advocatenkantoor overleven.
Niet Hij.