Ze is een maagd
[Rosco's POV]
"Ik..." begint ze, maar stopt terwijl haar geschokte blik langzaam verdwijnt en een masker van onverschilligheid op zijn plaats valt. "Verontschuldig je."
"Gewoon een verontschuldiging?" snauw ik, nog meer geïrriteerd door haar vele gezichten. "Denk je dat een verontschuldiging genoeg is?"
Een moment lang zegt ze niets terwijl ze me met grote blauwe ogen opneemt, waardoor mijn binnenste opschudt en de emoties die ik voelde toen ik haar voor het eerst zag, naar boven komen.
"Wat wil je dat ik doe?" vraagt ze langzaam, me verrast.
"Is dit hoe je bent?" vraag ik, niet in staat mijn walging te verbergen. "Een man zegt je wat je moet doen, en je doet het? Als dat zo is, ga dan op je knieën en toon me je oprechtheid."
"Mijn oprechtheid?" herhaalt ze, verward. "Ik weet niet wat je..."
"Speel geen onschuld," waarschuw ik, reikend en een hand om haar arm wikkelend. "Ik weet zeker dat je dit al vaak hebt gedaan en een pro bent. Kom hier."
Een geschokte kreet ontsnapt uit Denali's lippen terwijl ik haar van het bed trek en voor me neerzet, en een gekwetste blik verschijnt op haar gezicht door mijn ruwe behandeling. Maar net zo snel als die blik verschijnt, verdwijnt hij, en in plaats daarvan verschijnt vastberadenheid.
"Dat is een braaf meisje." grijns ik terwijl ze langzaam op haar knieën gaat en naar me opkijkt. "Ga je gang en laat zien wat je kunt."
Ik staar naar beneden naar Denali, wachtend terwijl ze van mij naar mijn kruis kijkt, dat op ooghoogte met haar is. Uit haar acties weet ik dat ze precies weet wat ik wil dat ze doet, maar ze beweegt niet. Was dit een soort grap van haar kant? Dacht ze echt dat ik iets zou geloven van wat ze zei of deed?
"Wat?" vraag ik, nog bozer wordend door haar onschuldige act. "Ga je doen alsof je onschuldig bent?"
Dat was onzin; ze dacht dat iemand zou geloven dat ze iets anders was dan een slet gezien haar reputatie. Doen alsof ze dat niet was, maakte me nog meer woedend.
"Ik..." begint ze, reikend met trillende handen om met mijn riem te prutsen. "Ik weet niet..."
"Niet wat?" snauw ik. "Wil je je man niet behagen? Ben ik niet goed genoeg voor je? Of heb je een andere man in gedachten? Als dat het geval is, kun je het maar beter vergeten. Op het moment dat je dat formulier tekende, werd je van mij, en als je het waagt een andere man aan te raken, vermoord ik hem terwijl je toekijkt."
Verdomme, dit was frustrerend. Hier zitten en haar zo onder ogen zien na zoveel jaren haar aanbeden te hebben. Wat dacht ik toen in godsnaam? Waarom zag ik haar niet eerder voor wat ze was?
'Stop!' Fabian, mijn wolf, sist. 'Zie je niet dat ze bang is?'
'Bang?' herhaal ik boos. 'Ben je te dom om te zien dat dit een act is?'
Sinds ik jong was, wist ik dat mijn persoonlijkheid en die van Fabian verschillend waren, maar net als ik stond hij altijd aan de kant van het goede en niet het kwade. Dus waarom probeerde hij nu de likes van Denali te beschermen? Ze verdiende geen vriendelijkheid vanaf het moment dat ze instemde met ons huwelijk. Als ze een vrouw met moraal en karakter was, zou ze hiertegen hebben gevochten, maar dat deed ze niet, en nu zit ze hier voor me op haar knieën.
'Jij bent niet anders,' wijst Fabian erop. 'Jij stemde ook in.'
'Natuurlijk deed ik dat!' snauw ik. 'Het verkrijgen van wat van mij is, staat op het spel hier!'
Hij wist net zo goed als ik dat als ik Crystal Fang niet overnam door in te stemmen met de wensen van mijn vader en een erfgenaam te creëren die onze roedel aan Emerald Moon bond, ik alles zou verliezen.
'Ze is anders,' houdt hij vol, niet terugdeinzend. 'Voel je het niet?'
Voelen? Wat moest ik in godsnaam voelen?
Mijn blik vernauwend, breid ik mijn zintuigen uit om te begrijpen wat hij bedoelde, maar ik stuit op een muur.
"Wat?" sis ik, mijn blik naar die van Denali wendend. "Wat probeer je in godsnaam te doen?"
"Wat?" roept ze uit terwijl ik haar van de vloer trek en op het bed gooi. "Ik weet niet...AH!"
Ze krijgt niet de kans om te reageren voordat ik op haar spring en haar onder me vastpinnen zodat ik haar kan aanstaren.
"Wat voor truc is dit?" sis ik, mijn greep verstevigend tot haar gezicht vertrekt van pijn. "Wat is Emerald Moon van plan door een blokkade om je heen te plaatsen?"
Bij mijn woorden worden Denali's ogen groot en vullen zich met schok en verwarring.
"Wat bedoel je met blokkade?" eist ze, beginnend tegen mijn greep te vechten. "Ik weet niet..."
"Stop met liegen!" grom ik, terwijl ik haar polsen met één hand vastgrijp en dan haar kin pak zodat ze gedwongen wordt me in de ogen te kijken. "Ik wist meteen dat toen je vader akkoord ging om zijn prinses op te geven, hij iets gepland moest hebben, en het feit dat ik je niet kan lezen bevestigt het."
Verdomme, hoe kon mijn vader zo verdomd stom zijn om een spion hierheen te brengen? Was hij zo wanhopig voor een alliantie en een erfgenaam?
"Bevestigt wat?" hijgt Denali, terwijl ze me een uitdagende blik geeft. "Ik weet niet waar je het over hebt, maar ik kan je verzekeren dat wat je ook denkt, het fout is."
Fout? Hoe kon ik fout zitten als alle signalen recht voor mijn neus staan?
Prima, als hij zijn dochter wilde gebruiken om tegen ons te samenzweren, dan zou ik ervoor zorgen dat wanneer ze terugkeert, ze gebroken en onbruikbaar zou zijn. Tenslotte moest ik mijn deel van deze deal nakomen.
"Ik heb nooit ongelijk gehad," verzeker ik haar, terwijl ik haar kin loslaat om mijn riem los te maken en die rond haar polsen te wikkelen. "En weet dat wat jij en je vader ook aan het plannen zijn, het niet zal werken. Crystal Fang is veel sterker dan dat."
Na mijn woorden ga ik rechtop zitten en scheur mijn shirt uit voordat ik mijn broek losmaak.
"Wat ben je aan het doen?" hijgt Denali, terwijl echte angst haar gezicht begint te bedekken. "Waarom doe je dit..."
"Wij zijn man en vrouw," wijs ik erop, terwijl ik mijn broek uittrek. "Natuurlijk moeten we doen wat echtgenoten doen."
"Heb je meerdere persoonlijkheden?" vraagt ze terwijl ik een zakmes uit mijn broek haal en het gebruik om de schaarse kleding die ze draagt open te snijden. Ondanks haar dwingende toon vullen haar ogen zich met angst en ik weet zeker dat als het mes niet zo dicht bij haar huid was, ze zou wegrennen. "Je beschuldigde me net van spionage, en nu wil je met me naar bed?"
"Spion of niet, je zult me een erfgenaam bezorgen," grijns ik, terwijl ik de stof verwijder die ik net heb doorgesneden. "Maar daarvoor moeten we..."
Ik maak mijn woorden niet af terwijl ik de littekens zie die Denali's huid bedekken. Wat is dit? Was dit het soort dingen waar ze van hield?
"Lelijk, hè?" vraagt ze zachtjes, terwijl schaamte haar gelaat vult. "Heb je nu spijt dat je met me getrouwd bent?"
Zwijgend laat ik mijn ogen nog een moment over haar lichaam glijden voordat ik ze ontmoet met haar heldere blik.
"Wat?" vraag ik, terwijl ik een wenkbrauw optrek. "Heb je iemand dit laten doen zodat ik snel van je zou scheiden? Wil je zo graag terug naar al je mannen? Denk je dat ik zoveel belang hecht aan je uiterlijk? Doe niet belachelijk."
"Mannen?" herhaalt ze, terwijl schok door haar ogen flitst. "Welke mannen?"
"Speel geen stommetje," snuif ik. "Iedereen weet dat de dochter van Emerald Moon een hoer is die met iedereen het bed deelt om haar zin te krijgen."
"Daarom ben je zo vijandig geweest," fluistert ze, terwijl ze een lachje laat ontsnappen. "Ik ben bang dat ik niet degene ben die je wilde trouwen."
"Niet degene?" herhaal ik, terwijl mijn woede weer oplaait. "Probeer je de geruchten over jou te ontkennen?"
"Dat doe ik," bevestigt ze. "Want degene waar ze over spreken ben ik niet."
Niet zij? Dacht ze dat ik een dwaas was?
"Durf je je onschuld te beweren?" daag ik uit, terwijl ik een vinger in haar ondergoed haak.
"Dat doe ik," antwoordt ze trillend. "Ik ben geen hoer, en ik heb niets gedaan om mijn naam of de naam van mijn roedel te bezoedelen."
Fronsend blijf ik naar de vrouw onder me staren terwijl een innerlijke strijd in me woedt.
"Prima," sis ik, terwijl ik opsta en mijn zintuigen uitstrek totdat ik verbinding maak met een van onze roedelartsen. "Ik zal je een kans geven, maar weet dat als ik erachter kom dat je hebt gelogen, je gestraft zult worden."
Knikkend zegt Denali niets terwijl ik opzij stap totdat Francine, onze persoonlijke gynaecoloog, verschijnt met haar tas.
"Is dit haar?" vraagt ze me, terwijl ze naar Denali kijkt.
"Ja," antwoord ik. "Onderzoek haar."
Zonder verdere vragen beweegt Francine en voert een onderzoek uit bij Denali. Ondanks alles in mij dat schreeuwt dat ze niets meer is dan een hoer, hoopt een klein deel van mij dat misschien, heel misschien, ze de waarheid sprak en daadwerkelijk waardig was voor mijn jaren van aanbidding.
Wanneer Francine klaar is, staat ze op en fixeert haar blik op de mijne.
"Ze is puur," zegt ze, waardoor een golf van schok me overspoelt. "Geen man heeft haar ooit aangeraakt."
"Wat?" hijg ik, terwijl spijt en woede door me heen razen omdat ik geloofde dat ze zo'n losbandige vrouw was. "Ben je werkelijk een maagd?"