1
KESKA: "James, Jessie, Lissa, Liam! Kom op, laten we gaan! We komen te laat!" riep mama. Ze liet mij weer buiten beschouwing. Mijn naam is Keska, ik ben het middelste kind in de Alpha-familie, gevangen tussen twee sets tweelingen.
Vandaag is de beëdiging van onze neef Adrian, omdat hij zijn partner heeft gevonden, zal hij de Moon Rise-roedel overnemen van oom Asa en tante Gina.
Ik leerde al snel na Lissa en Liam vijf werden, dat ik moest opletten, anders zou ik achterblijven en buitengesloten worden van familieactiviteiten. Soms vond ik dat niet erg, maar vandaag niet, dus toen mama hen riep, zorgde ik ervoor dat ik klaar was om te gaan. Ik wilde Adrian's ceremonie niet missen.
Ik was de eerste die beneden was, terwijl de andere vier hun tijd namen. Ik gebruikte die tijd om snacks en water voor de reis te pakken. Het was een reis van twee en een half uur van onze roedel Blue Crescent naar Moon Rise. Ik ging naar buiten, er stonden drie grote zwarte SUV's voor het roedelhuis. Ze hadden allemaal donker getinte ramen en hadden drie rijen stoelen.
Ik ging naar de laatste in de rij, stapte helemaal achterin en wachtte tot de rest van de familie instapte. Waarom de laatste? Omdat geen van de tweelingen met mij wilde zitten, dus het was gewoon makkelijker en minder tijdrovend als ik in een andere auto zat. En door de laatste te nemen, zouden ze me niet zien en klagen "Waarom mag zij als eerste!" Dus de laatste, dat is het.
De eerste SUV zat vol met krijgers, acht in de eerste SUV, dan twee krijgers en de familie, vader, Lissa, mama, James, Liam, Jessie. Dus er was toch geen plek voor mij. In de laatste, zeven krijgers en ik.
Het was bijna 9 uur toen we de poorten van de roedel uitreden. Ik linkte mijn enige vriend Mackie om haar eraan te herinneren wat vandaag was. Mackie, kort voor Mackenzie. "Mackie, onthoud dat ik vandaag Adrian's ceremonie heb, dus ik ben er niet tot laat."
MACKIE: "Shit, ik was het vergeten, wat ga ik nu de hele dag doen? Ik hoopte dat we wat oefentijd op de schietbaan konden krijgen." Linkte ze terug naar me.
KESKA: "Sorry meid, ik beloof dat we morgen wat tijd op de schietbaan krijgen, en misschien wat Aikido oefeningen doen. Ik kan Adrian's ceremonie gewoon niet missen." Linkte ik terug.
MACKIE: "Ja, ik weet het, hoop dat je in ieder geval wat plezier hebt." stuurde ze.
KESKA: "Dank je, hey misschien kun je koekjes bakken met oma Lilly, ze houdt altijd van gezelschap, en denk aan alle koekjes die je kunt eten."
Stuurde ik haar. "Bewaar er gewoon een paar voor mij."
MACKIE: "Je weet dat ik dat misschien wel doe, en ik zal erover nadenken om wat voor je te bewaren."
Schot ze terug naar me.
KESKA: "Hey, niet eerlijk, ik moet er echt zijn." Reageerde ik, ik sloot de link nadat we door de poorten waren gegaan, en leunde achterover en keek naar het landschap dat voorbijging.
Het meeste was bos, en er was een klein meer, er waren dennen, berken en eiken die onze roedel omringden, en we gebruikten het om te jagen en te rennen. Onze roedel had ongeveer vijftienhonderd leden, dus niet de kleinste, noch de grootste, maar we waren een van de sterkste.
KESKA: Ongeveer een uur of zo in de reis deelde ik de snacks en het water uit die ik had meegenomen, aan de jongens met wie ik reed. "Iemand water of een mueslireep?" Ik had net gevraagd toen mijn telefoon pingde.
KESKA: Het was vreemd, want niemand behalve Mackie belde of sms'te me, en aangezien ik haar had gelinkt toen we vertrokken, wist ze het al, dus dacht ik dat het een verkeerd nummer was en negeerde ik het. Maar het pingde weer, dus ik checkte het.
Van Jessie: (x2) Wil je!! je vriend Seth vertellen dat hij me met rust moet laten!!!(boos emoji)
KESKA: Na het lezen van haar sms lachte ik. Dus ze was het vergeten hem te vertellen of had het hem gewoon niet verteld dat we vandaag weg zouden zijn. Ha!
Van Keska: Sorry, ik weet niet over wie je het hebt. (verwarde emoji) stuurde ik terug naar haar. Maar ik wist precies wie ze bedoelde, Seth Harpper, rechter vleugelspeler van ons hockeyteam, de Blauwe Huilers, de mascotte van al onze sportteams. En mijn tweede ex-beste vriend. Ha! Mijn telefoon pingde weer.
Van Jessie: JE weet precies wie ik bedoel (boze emoji) hij is je stomme vriend!!!
KESKA: Ik kon niet anders dan hardop lachen. Ik vraag me af wat Seth zou zeggen als hij wist dat dit is wat ze echt van hem denkt.
"Wat is er zo grappig?" vroeg Frank, de krijger die ons reed.
KESKA: "Jessie," zei ik. "Ze denkt dat ik controle heb over haar vriendje van het kwartaal, gewoon omdat we vroeger praatten." Dat zorgde voor een lach van de jongens met wie ik reed. (Klonk dat gemeen? Sorry - niet!)
Van Keska: Oh... Je... Bedoelt... Seth Harpper... Sorry, ik heb al meer dan een maand niet met Seth gesproken, de laatste keer dat ik hem probeerde te bellen kreeg ik het bericht: "Het draadloze nummer dat je probeert te bereiken is niet langer in dienst." Sorry Jessie, denk dat je dit zelf moet oplossen. Ik sprak hardop terwijl ik Jessie terug sms'te.
De jongens hadden er allemaal veel lol om.
Mijn telefoon pingde weer.
Van Jessie: Kun JIJ hem niet gewoon vertellen dat hij me met rust moet laten!!?
KESKA: Typisch Jessie, ze denkt dat ik weer achtergelaten ben. Zo gaat het meestal in mijn familie, als ik niet recht voor hun neus sta, besta ik niet.
Ik slaakte een gefrusteerde zucht.
"Wat wil ze nu?" vroeg Frank.
KESKA: “Typische familie-onzin, ze lijken me allemaal te vergeten, tenzij ze willen dat ik iets voor hen doe, en nu denkt Jessie dat ik thuis ben en gewoon naar Seth's huis kan rennen om hem te vertellen dat hij moet ophouden." vertelde ik hem.
KESKA: Ik stuurde snel een sms naar Mackie om haar op de hoogte te brengen van wat er met Jessie aan de hand was, voor het geval Seth op haar schouder zou komen uithuilen. Seth had haar zijn nieuwe nummer ook niet gegeven, dus ik verwacht niet dat ze nu erg sympathiek voor hem zal zijn.
KESKA: "Heeft een van jullie Seth's nummer?" vroeg ik. Pete, een van de krijgers, antwoordde: "Mijn kleine broer David heeft het denk ik, ze zitten samen in het hockeyteam." "Ik haat het om dit te vragen Pete, maar wil je je broer bellen? en kijken of hij Seth kan afleiden, misschien meenemen naar de ijsbaan of zoiets?" Ik haatte het echt om hem te vragen, maar aangezien ik hier was en niet thuis, was dit alles wat ik kon doen. Ik weet wat je denkt, hockeytraining in de lente, we hebben een binnenbaan, en de coach nam een voorbeeld aan de voetbalcoach, de seniorenklas traint het hele jaar door en het is niet constant, misschien 3 dagen per week, 3-4 uur per dag om het team van volgend jaar op hun best te laten zijn voor het begin van het seizoen.
Pete zat naast Frank op de bijrijdersstoel, en hij draaide zich iets om in zijn stoel om naar me te kijken. "Zijn jij en Seth geen vrienden?" vroeg hij. "Ik heb al meer dan een maand niet met Seth gesproken, ik denk dat hij een nieuw nummer heeft en het niet aan mij of Mackie heeft gegeven."
Pete haalde zijn telefoon tevoorschijn om zijn kleine broer te bellen.
"Hallo," antwoordde Dave. "Hey kleine bro, hoe gaat het?" Aangezien we allemaal wolven zijn, kunnen we beide kanten van het gesprek horen, vooral in zo'n kleine ruimte.
Zelfs ik, en technisch gezien krijg ik mijn wolf pas over twee en een half jaar, maar als iemand echt oplette, zou die weten dat er iets anders was met mij, behalve alleen mijn uiterlijk.