2 - Genomen
Sophie
"Sophie…" zong die hese stem aan de andere kant van de deur. "Ik ga tot drie tellen voordat ik begin te schieten!"
De klas begint lawaaierig te worden. Meisjes beginnen te huilen, ik kan me niet bewegen.
"1"
Een van de jongens moet zijn opgestaan. "Meneer Garcia, ga zitten!" snauwt juffrouw Taylor hem toe. Devon Garcia is een van de stervoetballers. Schatrijk en een erkende rokkenjager.
"2"
"Ik ga me niet laten neerschieten voor dat meisje!" en ik hoor gehaaste voetstappen en het klikken van sloten. Ik hoor de deur opengaan. "Z-ze is d-daar" stottert de sportman. Watje, denk ik, maar kan ik praten terwijl ik hier mijn knieën onder een bureau omhels, hopend dat de grond me nu zou opslokken.
Ik hoor een licht getik van voetstappen, meerdere ervan. Ik hoor verschillende meisjes gillen en ik houd mijn benen nog steviger tegen mijn borst.
"Ga opzij," beval de stem. "Nee. Ze is mijn verantwoordelijkheid." Ik hoor juffrouw Taylor's stem. Ze is bang maar probeert dapper te zijn voor mij. Een traan ontsnapt mijn oog en rolt over mijn wang. Ik heb de films gezien; als je de enge mannen met de geweren tart, vermoorden ze je. Ik hoor het klikken van een pistool en mijn adem stokt. Ik maak me klaar voor de harde knal maar ik hoor hem alleen weer. Eén simpel "beweeg" en het was een dodelijk bevel. Er was wat geschuifel voordat ik die voetstappen dichterbij hoorde komen.
Ik gluurde door de spleten van mijn ogen over mijn knieën en zag echt dure zwarte Italiaanse leren schoenen, perfect gepoetst op misschien twee voet van mij. Toen zakte de eigenaar van die schoenen in een hurkzit. Een pistool rustte nonchalant in een van zijn handen. Hij was ouder, misschien begin veertig. Hij had verrassend genoeg wat grijs gemengd in zijn kastanjebruine haar dat getrimd en getemd was. Hij had een sterke jukbeen met een lichte stoppelbaard die bij zijn haar paste. Hij had een mooi knap gezicht, puntige neus en doordringende groene ogen waar je dagen in kon zwemmen. Hij droeg een even chique zwart driedelig pak met een gouden stropdas. Zijn spieren waren niet groot maar je kon de definitie door de stof zien. Hij had een met juwelen bezette slangenspeld als stropdasspeld. Een gouden Rolex horloge sierde zijn pols en beide handen hadden verschillende gouden en diamanten ringen.
"Daar ben je, prinses," hij keek me zo lief aan. Zijn woorden waren niet hard, maar liefdevol en kalm. Ik jammerde en probeerde verder naar achteren te schuiven, alleen om gestopt te worden door het bureau. Deze man schreeuwde macht en gebruikte ongetwijfeld dat glanzende zilveren pistool in zijn hand zonder genade.
Hij stak zijn hand naar me uit maar ik wilde hem niet aannemen. Ik omhelsde mezelf alleen maar meer en de tranen bleven stromen. Ik bedoel, je zou hetzelfde doen als grote enge mannen met geweren je aandacht wilden geven.
Hij zuchtte geërgerd en zijn zachte uitdrukking veranderde in een koude en harde. "Sophie, we hebben de hele dag niet. Laten we gaan. Nu." Hij eiste en ik bewoog nog steeds niet.
Meer geïrriteerd leunde hij naar voren en greep mijn pols snel vast en ik piepte van schrik. Hij hield het stevig vast. "Tart me nog eens en ik zal je hier en nu voor je klasgenoten met mijn riem paars slaan." De serieuze blik op zijn gezicht deed me knikken en ik liet hem me voorzichtig uit de veiligheid van het bureau trekken. Zodra ik met hem stond, veegde hij onmiddellijk mijn stromende tranen weg en zijn lieve, liefdevolle ogen waren terug. Hij was super lang. Mijn hoofd kwam tot het midden van zijn borst. "Sss, het is oké, meisje." Ik keek naar beneden naar onze schoenen.
Hij pakte mijn tas die ik in mijn hand had geklemd en ik keek iets omhoog om te zien hoe hij het aan een grote, forse man achter hem gaf en zijn hand uitstak en een paar zilveren handboeien werd in zijn hand gelegd. Ik jammerde en probeerde een stap achteruit te doen maar hij greep mijn armen met bliksemsnelheid. "Vecht er niet tegen, schat, het is zo voorbij." Ik keek weer naar beneden en liet hem me omdraaien. Hij bracht mijn handen voorzichtig achter mijn rug en ik voelde het koele metaal tegen mijn polsen aanspannen. Hij draaide me weer om en kuste me op het voorhoofd. "En gefeliciteerd!" Hij glimlachte breed en kuste mijn zoute tranen weg.
In dat moment wilde ik niets liever dan in de armen van mijn broer zijn. Ik wilde zo graag huilen bij de gedachte dat ik ze nooit meer zou zien.
Hij greep mijn arm stevig vast en we begonnen richting de deur te lopen. Ik merkte dat de meeste van mijn klasgenoten nog steeds onder tafels zaten en er waren gemakkelijk twintig grote, forse bergmannen in zwarte pakken, oortjes en geweren in het kleine klaslokaal.
Degene die mij vasthield, laten we hem de Baas noemen aangezien hij nu de grote man op de campus is, stopte bij de deur en draaide zich om naar Devon die daar nog steeds stond, bibberend van angst. "Bedankt voor je hulp," zei hij bijna sarcastisch en Devon knikte alleen maar. Maar niemand had verwacht dat de baas zijn pistool met zijn vrije hand zou trekken en Devon in zijn been zou schieten. BANG! Devon schreeuwde, ik schreeuwde, en de klas schreeuwde van schrik.
De baas zette een stap naar voren naar de jongen die nu zijn bloedende been vastklemde. Een andere stevige hand lag meteen op mijn schouder terwijl ik de baas Devon's haar zag grijpen en zijn hoofd naar hem toe trok. "Dat was omdat je een lafaard bent. Hoe snel je mijn prinses aanbood om jezelf te redden. Je verdient het niet om een man genoemd te worden!" Hij spuugde en duwde Devon's hoofd ruw weg. Devon huilde en er zat nu een grote natte vlek aan de voorkant van zijn broek.
De baas kwam terug naar mij en kuste me opnieuw op mijn voorhoofd voordat hij mijn arm greep en me de klas uit sleurde, de hoofdtrap af en het gebouw uit. De hele school was doodstil en terwijl we liepen, flankeerden meer soldaten met geweren ons aan beide kanten. Ik was er vrij zeker van dat we nu beter bewaakt werden dan de president. We stapten naar buiten in de heldere zonnige dag en gingen naar een van de luxe SUV's. Een bewaker opende snel de deur en ik werd naar binnen begeleid. Ik schoof mezelf naar de andere kant en de baas stapte na mij in. De binnenkant was ruim en zeer strak; de ramen waren super getint en dik, waarschijnlijk kogelvrij. We begonnen snel het schoolterrein af te rijden en de hoofdstraat op, met een karavaan van SUV's om ons heen.
Na een paar minuten vond ik mijn stem terug. "Wie-wie bent u, meneer?" vroeg ik voorzichtig. Hij keek me aan met een grijns op zijn gezicht. "Mijn naam is Matlock Anderson. Ik ben de president van Fire Stone Technologies, maar belangrijker nog, ik ben de Mafiakoning van de Amerika's. Maar voor jou, mijn prinses, zal je me Papa noemen." Hij liet me een miljoen-dollar glimlach zien met parelwitte tanden.
Ik voelde mijn hart samentrekken, mijn ogen werden zwaar en ik verwelkomde de duisternis toen ik flauwviel, alles was gewoon te veel voor me om nu te verwerken.
Zach
"Je hebt over tien minuten een telefonische vergadering met meneer Satzu. Je afspraak van 11 uur met de marketingafdeling is verplaatst naar 14 uur omdat er een probleem was met de projector in de Blauwe Vergaderzaal, en ik heb een privékamer voor jou en je familie gereserveerd bij Azul Diablo voor vanavond om 19 uur. Ik weet dat je zus dol is op die plek. Ik heb cadeaus gekocht en ingepakt voor haar van jou en je broers. Ze zijn al in je auto gezet. Het heeft me ongeveer zes maanden gekost, maar ik heb een eerste editie van 'To Kill a Mockingbird' gevonden. Het was zelfs gesigneerd. Ik zorgde ervoor dat het van jou was." zei mijn assistente Haley met een knipoog.
Deze vrouw blijft me verbazen. Ze werkt nu ongeveer zes jaar voor me en is altijd op de hoogte. Ik weet serieus niet wat ik zonder haar zou doen. Ze is een goede vriendin voor ons allemaal. "Goed gedaan Hals. Dank je. Je bent de beste" complimenteerde ik haar en ze vertrok met een glimlach op haar gezicht.
De ochtend verliep soepel en ik nam een moment om naar de foto te kijken die afgelopen zomer van mij en mijn broers met onze kleine meid op de cruise naar Bora Bora was genomen. En ja, ik beschouw haar als mijn kleine meid, ik zorg al voor haar sinds ze twee was. Ze is mijn wereld, het belangrijkste meisje in mijn leven. Nou ja, nu denk ik een vrouw. Ze is opgegroeid tot een absoluut mooie vrouw, van binnen en van buiten. De twee rakkers die hetzelfde DNA delen als ik kwamen binnen, allemaal glimlachend.
"Hoe ging het?" vroeg ik hen met opgetrokken wenkbrauwen. We delen een kantoor omdat we respectievelijk de CEO, CFO en COO zijn van ons miljoenenbedrijf in internationale logistiek. We zijn het bedrijf begonnen in ons thuiskantoor tijdens de universiteit en nu hebben we meer dan vijfduizend werknemers.
"We hebben het contract binnen!" riep Kevin blij. Dit was enorm voor ons. Het was een contract van de Amerikaanse overheid en het zou zoveel meer mogelijkheden openen.
"Nog meer reden om vanavond te vieren!" zei Caleb, terwijl hij aan zijn bureau ging zitten. "Ik kan nog steeds niet geloven dat Sophie 18 is! Ze is niet meer ons lieve, verlegen meisje. Zijn we nog steeds op schema met onze plannen?" We knikten allemaal instemmend.
Beep.
"Um meneer, de directeur van St. Andrews is aan de telefoon. Hij zegt dat het dringend is." Haley kwam over de intercom. Mijn broers en ik keken elkaar bezorgd aan en ze renden naar mijn bureau. "Zet hem door, Hals" beval ik en wachtte op de verbinding. Ik zette de oproep op luidspreker zodat we allemaal konden horen.
Beep.
"Dit is Zach Deltoro, hoe kan ik u helpen, directeur Waters?" vroeg ik beleefd.
"Meneer, het spijt me zo meneer. We konden het niet stoppen. Het spijt me zo, zo erg," de directeur was aan het raaskallen.
"Waar heb je het over Henry? Spuug het uit!" Ik gooide alle formaliteiten overboord.
"Um. Een paar mannen kwamen onze school binnen met geweren... ze hebben Sophie meegenomen."
"WAT!?" schreeuwden we allemaal; ons bloed kookte heter dan een vulkaan. Hoofden gaan rollen.