Hoofdstuk 5: Final Countdown
Evie
De laatste dag. Ik voelde dat mijn hele leven op dit cruciale moment rustte. Het was alles of niets. En het voelde alsof ik aan het sterven was. Ik had mijn hele ziel gegeven om een waardige klant te vinden. En niemand volgde door. Ik keek hoe de klok afliep. Tien minuten. Ik had tien minuten om een wonder te verrichten.
Maar natuurlijk had ik geen geluk. Ik had niet de middelen en het geld van Jasper. Alles wat ik had, was een Jellar-rapport en een stuk papier dat zei dat ik een poging kon wagen om advocaat te worden.
"Nou, nou," zucht Jasper, terwijl hij zijn hoofd over de scheidingswand van de cubicle steekt. "Jammer van de stage, Evie. Ik dacht bijna dat je het had gehaald."
"Houd je mond," grom ik.
"Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb, Evie," zegt hij, terwijl hij zijn onderlip naar voren steekt. "Ik probeerde je gevoelens te sparen–"
"Ik kan niet wachten tot iemand jouw luchtbel doorprikt," snauw ik boos. "Kijk eens naar jou met papa's geld en papa's contacten. Je hebt hier niets bewezen aan iemand. Ik heb het harde werk geleverd en ik heb de tijd erin gestoken–"
Zijn gezicht verduisterde. "En kijk waar dat je gebracht heeft," zegt hij grimmig. "Niets anders dan een troostprijs en een ontslagbrief. Je bent niets bijzonders omdat je harder hebt gewerkt. Eerlijk gezegd, Evie. Je bent het meest naïeve meisje dat ik ooit heb ontmoet."
Ik deed alles wat ik kon om de pijn niet in mijn ogen te laten zien. Maar ik voelde het mijn keel dichtknijpen. Ik sta stilletjes op en verzamel mijn spullen.
Ik was gewoon zo moe van alles. Ik had plannen. Ik was op weg om een geweldige advocaat te worden. Ik studeerde mijn leven weg hiervoor, alleen om tegengehouden te worden door mijn gebrek aan persoonlijkheid.
Het was allemaal zinloos. Het voelde alsof mijn leven sinds die nacht uit de hand liep en ik wist niet hoe ik het moest stoppen. Dit was precies waar ik bang voor was. Al dat harde werk was verspild.
Misschien zou ik niet zo verrast moeten zijn. Niets kwam ooit gemakkelijk voor mij. Als valedictorian van de middelbare school gaf het me een vals gevoel van zelfvertrouwen. Iedereen had me verteld dat ik spectaculair was als student. Maar een geweldige student zijn garandeerde niet dat ik een geweldige advocaat zou zijn.
Ik weet niet meer hoe ik thuis ben gekomen, alleen dat Aria bij mijn deur stond toen ik aankwam. Ze leunde nonchalant tegen de muur, met haar armen over elkaar.
"Hé, vreemdeling," zegt ze ondeugend.
Ik haalde diep adem en vocht tegen de drang om uit te barsten en mijn woede te verliezen. "Hé, Aria," zeg ik, terwijl ik een glimlach op mijn gezicht forceer. "Wat is er?"
"Je hebt me nog wat goed te maken voor het laten zitten gisteravond," grijnst ze. "Er is zo een persconferentie op ESPN. Ik dacht dat je het goed kon maken."
Ze houdt een plastic zak voor me. "Het is van het hamburgerrestaurant om de hoek," biedt ze aan.
Ik kon nu geen nee zeggen tegen wat troostvoer. "Frietjes?"
Ze knikt. "Extra ranch."
Ik kreunde. "Prima," zeg ik, terwijl ik mijn deur ontgrendel. "Je bent een gekke vrouw."
"Oh, je weet dat je van me houdt," snuift ze.
"Ugh. Je weet dat ik dat doe," klaag ik. "Ik wil die verdomde burger."
Aria duwt tegen mijn schouder. "Open de deur en je krijgt je kostbare burger."
Ik gooi de deur open en plof snel neer op de bank. Ik grijp naar de afstandsbediening en zet de tv aan, op zoek naar het kanaal. Ik vind het precies midden in een reclameblok.
"Burger," beveel ik simpelweg.
"Komt eraan," antwoordt ze, terwijl ze me het in papier gewikkelde lekkers overhandigt.
Ik scheur de verpakking open en neem een hap, kreunend van het comfort van het eten.
"En," zegt ze, terwijl ze haar eigen hap doorslikt. "Hoe was het werk?"
Ik wierp haar een boze blik toe. Werk was niet langer mijn probleem. Het was voorbij en ik zou verder moeten gaan. "Laat maar," kreunde ik, terwijl ik nog een hap nam.
Ze slaakte een diepe zucht. "Zo erg, hè?"
"Ik ben het gewoon... zat," mompelde ik. "Ik ben het beu om me er zorgen over te maken."
"Oh, godzijdank," zei ze opgelucht.
De reclames eindigden en de commentatoren kwamen weer op het scherm.
"Welkom terug, jongens, we hebben een geweldige show voor onze kijkers," zei een van hen opgewonden. "We hebben onze verslaggevers vanavond bij het Clayton Center, die proberen wat inzicht te krijgen in de eigen kapitein van het jaar van de Thunderbolts, Timothy Hayes!"
"Dat klopt, John," knikte de andere commentator. "Vanaf het moment dat die jongen het NHL-ijs betrad, was hij een krachtpatser. Ik bedoel, direct vanaf het begin komt hij binnen met fantastische snelheid en nauwkeurigheid. Het is geen wonder dat hij dit Thunderbolt-team naar zoveel overwinningen heeft geleid."
"Absoluut," stemde hij in. "We gaan live naar de persruimte om te horen wat meneer Hayes te zeggen heeft over het seizoen."
De camera sprong over naar een kamer met een lange tafel. In het midden zat mijn nummer één keuze voor wie ik graag tegen een muur zou willen zien vliegen bij de volgende wedstrijd.
"Meneer Hayes," riep een verslaggever. "Hier!"
Timothy glimlachte en knikte in de richting van de verslaggever. "Hoe gaat het, Jake?"
Jake lachte. "Goed. Ik ben hier met de Independent en ik was benieuwd hoe jij je kansen inschat om dit jaar de Stanley te winnen," vroeg hij.
Timothy grinnikte. "Je weet al wat ik denk," begon hij. "Het is voor iedereen te winnen op dit moment. Het is nog vroeg in het seizoen, we hebben nog veel wedstrijden te spelen."
"We weten al wat je publicist wil dat je denkt," voegde de verslaggever toe. "Vertel ons wat je echt denkt."
Timothy leunde naar voren in zijn stoel, dichter bij de microfoon. "De beker komt thuis."
Onmiddellijk gingen er meer handen omhoog. Aria gilde van opwinding.
"Hij is gewoon zo knap," schreeuwde ze.
Ik moest vechten om mijn burger binnen te houden. "Ja," mompelde ik. "Zo knap."
Er werden meer vragen gesteld. Elk antwoord dat hij gaf leek het perfecte antwoord te zijn. Vanuit een pr-standpunt. Het was moeilijk om niet te denken aan hoe perfect hij in alles leek te zijn. Het was irritant.
Totdat een vraag mijn oren deed spitsen.
"Meneer Hayes," zei een vrouw. "We weten allemaal dat je populair bent bij de vrouwelijke fans. Maar heb je iemand speciaals thuis?"
Voor het eerst tijdens dit hele interview zag hij eruit als een hert in de koplampen.
"Ik–," slikte hij. "Ik had ooit iemand."
"Kun je ons iets over haar vertellen?"
Hij liet zijn hoofd zakken. "Haar naam was Evie," antwoordde hij uiteindelijk. "Ze was speciaal omdat, van alle mensen die ik kende, zij nooit gaf om hoeveel doelpunten ik maakte of hoeveel staatskampioenschappen ik won. Dat was nooit wat mijn waarde voor haar bepaalde."
"Evie," zei Aria langzaam. "Wat gebeurt hier?"
Eerlijk gezegd wist ik het niet. Ik had geen idee wat deze eikel nu probeerde. Ik knipperde alleen maar naar het scherm.
"Heb je iets dat je tegen haar zou willen zeggen," vroeg de verslaggever opnieuw.
Timothy knikte en keek eindelijk weer naar de camera. "Als je dit kijkt, Evie, je hebt geen idee hoe sorry ik ben voor wie ik was. Je verdiende het niet om door al dat gedoe heen te gaan. Ik was een klootzak. Ik denk de hele tijd aan de dag dat je mijn senior jersey terugbracht. Ik had voor je moeten vechten."
De adem werd uit mijn longen geslagen.
Ontelbare mensen door het hele land keken naar de scène op tv.
"Evie," herhaalde Aria, haar stem stil. "Zei Timothy Hayes net jouw…"