Hoofdstuk 3 Het Ultimatum
Evie
De baas had me vanochtend naar zijn kantoor geroepen. Angst nestelde zich in mijn maag toen ik naar binnen stapte en Jasper daar ook stond.
“Mevrouw Sinclair,” zei hij eenvoudig. “Meneer Morgan. Ik heb jullie beiden hier geroepen om een vrij belangrijk onderwerp te bespreken. Ik kan niet twee stagiairs hebben. Eén van jullie zal moeten vertrekken.”
Ik verstijfde bij zijn uitspraak.
“Degene die ik hier houd, moet aantonen dat hij of zij een kennis van klantenwerving heeft die onze verwachtingen voor stagiairs overtreft. Wie mij de volgende grote klant brengt, krijgt de rol hier op kantoor. De ander moet vertrekken.”
Jasper grinnikte zelfvoldaan naast me.
“Zeker, meneer,” zei hij. “Uitmuntendheid in alles, nietwaar, Evie?”
Mijn nagels boorden zich in mijn handpalmen terwijl de woede begon op te borrelen.
“Absoluut,” zei ik, zoetheid veinsend.
“Ik verwacht jullie klantportfolio’s over drie dagen te zien,” zei onze baas. “Ik kijk ernaar uit om te zien wat jullie op tafel brengen.”
Zodra we buiten zijn kantoor stapten, begon Jasper weer met zijn vuilpraat.
“Bereid je maar voor om te verliezen, Evie,” zei hij met een grijns.
“Ik ga niet verliezen,” zei ik trots.
“Maak jezelf niets wijs,” snoof hij. “Ik weet dat je geen vooruitzichten hebt. Het moet moeilijk zijn om jou te zijn.”
“Oh ja? Wat heb jij dat ik niet heb,” vroeg ik, mijn armen over elkaar slaand.
“Mijn familie bezit het grootste scheepvaartbedrijf ter wereld,” zei hij eenvoudig, terwijl hij aan zijn nagels plukte.
“Dat is de laffe manier,” snoof ik.
“Dat maakt niet uit,” zei hij snel, met een grijns op zijn gezicht. “Een klant is een klant. Het gaat niet om wat je weet, maar om wie je kent. Het maakt niet uit hoe slim je bent als je met niets komt opdagen. Ik heb alles in de palm van mijn hand.”
Ik voelde mijn maag ineenkrimpen. Ik haatte het wanneer hij gelijk had. Jasper stond op de tweede plaats van meest gehate mensen die ik kende. Wat betekent dat hij de eerste verliezer was.
Hoe passend.
“Het zou beter voor je zijn om gewoon op te geven,” zei hij, zijn toon verlagend. “Het is duidelijk dat je hier niet thuishoort. Je zou nooit begrijpen hoe je met de één procent moet omgaan. Ik bedoel, kijk naar jezelf. Je hebt je hakken geplakt.”
Mijn kaak verstrakte. “Je pogingen om me bang te maken zijn op zijn best kinderachtig. Ik zou je aanraden om je op je klanten te concentreren.”
Ik liep terug naar mijn cubicle, me bewust van hoe mijn hak onder me wiebelde. Ik vloekte, terwijl schaamte over mijn gezicht kroop.
God, ik was zo buiten mijn bereik. Het voelde alsof ik direct in het diepe was gesprongen zonder mijn zwembandjes.
Ik liet zijn woorden me niet ontmoedigen. Ik bleef contact zoeken en zoeken naar de klant van de dromen van mijn baas.
Ik moest gewoon blijven zoeken.
Aan het eind van de dag voelde ik mijn eerste golf van nederlaag. Geen enkele beet. Het was alsof niemand in mijn buurt wilde komen met een stok van drie meter. Ik zou sabotage van mijn collega vermoeden, maar iets vertelde me dat Jasper veel te zeker was van zijn capaciteiten om de extra moeite te willen doen.
Dus pakte ik mijn spullen voor de nacht.
Mijn telefoon begon te trillen. Ik haalde hem uit mijn tas en keek naar het scherm.
Aria.
Ik nam haar oproep aan en drukte de telefoon tegen mijn oor. “Hey.”
Even hoorde ik alleen zachte snikken aan de andere kant van de lijn. “Hey,” herhaalde Aria. Haar stem was wankel en stil.
Ik fronste. “Wat is er,” vroeg ik bezorgd. “Aria, wat is er aan de hand?”
“Hij heeft het uitgemaakt,” jammerde ze. “Ryan heeft het uitgemaakt!”
Ik haalde diep adem. “Aria, het spijt me zo,” zei ik verontschuldigend. “Wat kan ik doen?”
Haar snikken werd luider. “Ik wil niet alleen zijn,” jammerde ze.
Ik knikte snel. “Nee, absoluut. Kom maar langs,” drong ik aan. “We kunnen eten bestellen en een fles wijn openen. Misschien een film kijken?”
Aria lachte verdrietig. “Je bent te goed voor deze wereld, Evie,” zei ze vermoeid. “Ben je eindelijk klaar met werken?”
“Ja,” antwoordde ik. “Ik ben net op weg naar de lift.”
“Oke,” snikte ze weer.
“Ik zie je zo,” beloofde ik zachtjes.
"Oké. Doei."
Ze hangt op en ik haast me naar huis. Ik ben veel beter geworden in het aanhouden van een taxi. Vroeger was ik veel minder assertief dan nu. Eenmaal in de taxi plaats ik een bestelling bij ons favoriete Italiaanse restaurant. Ik heb alles besteld – pizza, pasta, salade, je kunt het zo gek niet bedenken.
Alles zou ongeveer tegelijk met mij aankomen.
Toen ik mijn sjofele kleine appartement binnenstapte, trapte ik mijn hakken uit en gooide mijn blazer op de bank.
Net op dat moment ging de deurbel en ik rende om open te doen. Een huilerige Aria stond voor mijn deur, nog steeds haar vochtige wangen afvegend.
"Kom binnen," zeg ik snel, terwijl ik haar zachtjes naar binnen leid. "Wat is er gebeurd?"
"Hij heeft het uitgemaakt omdat hij aan zichzelf 'werkte'," zegt ze met luchtcitaten. "Maar we weten allemaal wat dat betekent."
Ik voelde me slecht omdat ik niet wist wat dat betekende. "Wat betekent dat?"
Aria barst weer in tranen uit, oncontroleerbaar snikkend. "Ik ga alleen sterven!"
"Oh, nee, schat," zeg ik zachtjes lachend terwijl ik haar in een omhelzing trek. "Je gaat niet alleen sterven. Je hebt altijd mij nog."
Eerlijk gezegd, als iemand alleen zou sterven, was ik het waarschijnlijk.
"Ik haat mannen," klaagt ze gefrustreerd.
"Ik ook," geef ik zachtjes toe. "Jasper was vandaag echt een eikel. Er is een reden waarom hij nummer twee op mijn hitlijst staat."
"Je hebt me nooit verteld wie nummer één op die lijst is," zegt Aria met bijna smekende ogen.
"Dat maakt niet uit," zucht ik vermoeid. "Mannen zuigen in het algemeen."
Aria kreunde. "Ik bedoel, waarom kunnen ze niet allemaal zoals Timothy Hayes zijn," klaagde ze. "Hij is zo knap. Ugh."
Die naam is mijn nummer één.
"Ja," kraakte ik. "Dat zou... interessant zijn."
Ik zet haar op de bank en gooi een pluizige deken naar haar.
"Dank je," zegt ze dankbaar. "Je had dit niet hoeven doen, weet je."
Ik lach zachtjes. "Ik denk dat ik dit ook nodig had," geef ik toe. "Het is de laatste tijd zwaar geweest."
"Wat is er aan de hand," vraagt ze.
"Het is niets, gewoon werk," antwoord ik, vaag blijvend. Ze hoefde mijn problemen niet bovenop de hare te stapelen.
"Evie, je weet dat je ook met mij kunt praten," zegt ze smekend. "Ik kan niet de enige zijn die vanavond woorden braakt."
"Het is niet zo'n groot probleem," zeg ik afwijzend. "Ik ben gewoon moe."
"Evie–"
"Ik hoef je er gewoon niet bij te betrekken," zeg ik scherp. Ik betreurde mijn toon meteen nadat de woorden mijn lippen hadden verlaten. "Ari, ik bedoelde niet–"
Ze bleef even stil, pijn vulde haar ogen. "Het is goed," zegt ze uiteindelijk. "Maar ik wilde je gewoon laten weten dat je niet alles zelf hoeft op te lossen. Ik ben je beste vriendin, ik wil je gewoon ook helpen. Je werkt zo hard. Je valt letterlijk uit elkaar en ik moet gewoon toekijken hoe je jezelf kapotmaakt."
Ik haalde rustig adem bij haar woorden. Aria was de enige persoon met een echt gouden hart. Ze kon soms een beetje rommelig en chaotisch zijn, maar ze bedoelde het echt goed. En ze verdiende op zijn minst een uitleg waarom ik was zoals ik was.
"Ik weet dat je je zorgen maakt om mij, Ari," begon ik, stilletjes slikken. "Maar dit is iets dat ik zelf moet doen."
Aria knikt stilletjes. "Je moet leren ontspannen. Kom met me mee naar een Thunderbolts-wedstrijd," smeekte ze onschuldig. "Het is een verjaardagscadeau voor mezelf. Ik hoop op stoelen aan het glas. Zo kan ik Hayes van dichtbij en persoonlijk zien."
Ik snoof, rolde met mijn ogen. "Laat me mijn agenda checken," geef ik toe.
Ze blijft me haar puppyogen geven. "Alsjeblieft?"
Ik blader snel door mijn agenda, zonder conflicten te zien op de dag van Aria's verjaardag.
"Ugh, goed dan. Jij wint. Ik ga," lach ik.
Ze klapt in haar handen. "Je weet dat ik van je houd," grijnst Aria.
Hoeveel ik ook van het gelukkig maken van Aria hield, angst golfde door me heen. Ik zou mezelf vrijwillig in de nabijheid van mijn aartsvijand plaatsen.
God, help me nu.