Hoofdstuk 9 Vind je het leuk?
"Emily, je moet voorzichtig zijn, je wordt bedrogen!"
Emily reageerde kil, "Ik heb geen geld, geen huis, en ik zit opgescheept met een zieke vader. Wat valt er te bedriegen?"
Nathan's toon had een waarschuwende ondertoon, "Je bent een vrouw, en een knappe ook nog. Ik ben een man, en ik begrijp mannen het beste. Mannen hebben andere bedoelingen met vrouwen dan alleen geld, je weet wel wat ik bedoel."
"Wil je zeggen dat ik voor seks word bedrogen?"
"Je weet het zelf het beste, Emily. Als je wraak op mij wilt nemen, prima, maar speel geen spelletjes met je lichaam!"
"Ik maak geen grap!" Emily wilde de discussie niet voortzetten. "Nathan, zelfs als ik word bedrogen, heeft hij tenminste voor de operatie van mijn vader betaald! Zonder hem zou mijn vader misschien al in het graf liggen!"
Nathan had duidelijk niet aan dit aspect gedacht. Hij fronste zijn wenkbrauwen, "Je hebt jezelf verkocht om geld te verdienen voor de operatie van je vader? Emily, waarom ben je niet naar mij gekomen voor hulp? Waarom naar iemand anders?"
"Ik ben wel naar jou gekomen!" Emily zuchtte. "Weet je nog dat ik je om driehonderdduizend vroeg? Je weigerde en beschuldigde me van hebzucht!"
"Driehonderdduizend... Ik dacht dat je om een scheidingsvergoeding vroeg..." Nathan koelde af, zijn stem werd zachter. "Ik maak het geld nu naar je over. Je geeft het terug aan die man en verbreekt alle banden met hem."
Emily glimlachte bitter, "We zijn vier jaar getrouwd, en je hebt me nooit geld gegeven. Waarom wil je me nu geld geven? Denk je dat ik, zelfs als we scheiden, niet met een andere man kan zijn?"
"Denk wat je wilt. Geef me je rekeningnummer, Emily, en ik maak het geld nu over."
"Niet nodig."
"Emily, zie je niet wanneer iemand je probeert te helpen? Begrijp dat goed!"
"Ik heb je liefdadigheid niet nodig, Nathan. Bovendien heb ik niet eens een bankpas. In de vier jaar van ons huwelijk verbood je moeder me om bankpassen te gebruiken. Ze dacht altijd dat ik een dief was die uit was op het geld van je familie, maar de waarheid is dat ik helemaal geen spaargeld heb."
Nathan balde zijn vuisten, zijn woede steeg. "Laat maar als je het niet wilt. Maar kom niet huilend naar mij terug als je weer bedrogen wordt!"
Nathan hing gefrustreerd op.
Sophia, die alles had gadegeslagen, bracht op het juiste moment een glas citroenwater. "Emily doet dom. Wees niet te boos. Drink wat citroenwater om af te koelen, en ik zal morgen met haar praten."
Na het verfrissende citroenwater gedronken te hebben, kalmeerde Nathan een beetje.
In zijn herinnering was Emily altijd zachtaardig geweest, nooit durfde ze met hem in discussie te gaan. Ze was ijverig in het huishouden en respectvol naar zijn moeder.
Maar hij had nooit verwacht dat de doorgaans onderdanige Emily plotseling zou veranderen, tegen hem zou schreeuwen en met hem zou ruziën alsof ze een ander persoon was.
Plots voelde hij een koele sensatie op zijn slaap, Sophia's vingers masseerden zachtjes.
Nathan sloot zijn ogen comfortabel, leunend tegen haar aan. "Sophia, jij begrijpt me het beste."
Sophia glimlachte en sprak zachtjes, haar stem rustgevend. "Je bent met haar getrouwd omdat je grootvader zijn belofte wilde nakomen. In feite heb je niet veel emotionele basis. Deze vier jaar zijn vermoeiend voor je geweest, ik begrijp het."
Nathan hield haar hand vast, legde deze zachtjes in zijn handpalm. "Emily heeft het ook niet makkelijk gehad. Ik weet dat mijn moeder geen goed humeur heeft. Deze jaren ben ik niet veel thuis geweest, en ze heeft alleen de buien van mijn moeder moeten verdragen. En deze jaren heeft ze niets buitensporigs gedaan."
Sophia oefende wat meer druk met haar vingers, maar bleef stil.
Nathan ging verder, "Ze heeft geen universitaire graad, en na de scheiding zal ze geen goede baan kunnen vinden. Mijn moeder zegt dat ze haar geen cent zal geven, maar ze blijft een deel van mijn verleden. Ik ben van plan haar vijfhonderdduizend euro te geven, wat denk je daarvan?"
Sophia's glimlach begon vreemd te lijken, maar haar toon bleef zacht, zodat Nathan niets merkte. "Ze is mijn Emily, vanuit mijn perspectief zou ik haar natuurlijk meer willen geven. Maar als je haar geld geeft onder jouw naam, zal mijn moeder boos worden. Dit geld behoort tenslotte toe aan de familie Reed. Waarom geef je het geld niet aan mij? Ik zal het haar geven onder mijn naam."
Nathan dacht even na en knikte toen instemmend. "Je hebt er goed over nagedacht. Wat dacht je hiervan, ik geef je een miljoen, je kunt het morgen naar haar overmaken."
"Oké," Sophia draaide zich om, ging op Nathans schoot zitten, sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem een kus. "Dank je, Nathan."
Sophia's parfum hing om zijn neus, en Nathan begroef zijn hoofd in haar borst, nam een diepe ademhaling.
Meneer Satan Kwam Gisteren Niet.
Emily lag alleen in het ruime bed, zich stevig in de deken wikkelend, nauwelijks een gevoel van veiligheid voelend.
Deze kamer was niet alleen onbekend voor haar, maar ook verwarrend.
Ze had twee keer in dit bed geslapen, beide keren in complete duisternis.
Niet in staat om te slapen, pakte ze haar telefoon, wilde meneer Satan sms'en om te vragen of hij vanavond zou komen. Maar ze vond het te veel verwachting en besloot de telefoon neer te leggen.
Deze kamer was een grote presidentiële suite.
Voor het grote bed in de slaapkamer stond een rij wijnkasten, netjes gerangschikt met verschillende soorten rode wijn. In de kast was ook een temperatuurregelaar geïnstalleerd, die de Morgan-graad van de wijnkast aanpaste om ervoor te zorgen dat de rode wijn op de meest geschikte temperatuur werd bewaard.
Meneer Satan was een wijnliefhebber.
Emily stond op en opende de kast naast de wijnkast.
Tot haar verbazing was deze niet gevuld met pakken en overhemden, maar met verschillende stijlen luxe dameskleding. Onderaan de kast stond zelfs een rij hoge hakken.
Beep beep—
Er kwam een bericht binnen.
"Heb je de kast gezien? Alles is volgens jouw maat voorbereid. - Satan"
Emily hield de telefoon vast, dacht even na en besloot toen te bellen.
Het was al voorbij drie uur 's nachts, maar meneer Satan nam snel op. "Emily?"
"Ik ben het," de magnetische stem van de man klonk in haar oren, waardoor ze een beetje nerveus werd en haar stem lichtjes trilde. "Ik heb gezien wat er in de kast is, dank je."
Meneer Satan leek in een goede bui. "Vind je het leuk?"
"...Ik vind het leuk."
"Zolang je het maar leuk vindt."
Welke vrouw had niet gefantaseerd over een hele kast vol luxe items?
Maar voor Emily was het slechts een droom.
Voor het huwelijk was ze druk bezig met verschillende bijbaantjes. Later, toen ze met Nathan trouwde, had ze geen baan, geen bron van inkomsten. Haar schoonmoeder behandelde haar als een dief, altijd denkend dat ze stiekem het familievermogen overdroeg.
Nathan was een bedrijfsleider, maar zij, als de vrouw van de president, leefde meer van de hand in de tand dan de huishoudster.