Hoofdstuk 4 Mr. Satan
Een mannenstem schalde door de telefoon, doordrenkt van frustratie: "We zitten al de hele nacht opgesloten in kamer 2302, een dozijn van ons. Geen enkele vrouw is komen opdagen! Je stuurt ons hierheen om naaktfoto's te maken van een of andere meid, maar mijn jongens hebben de hele nacht voor niets gewacht. Sophia, je speelt beter geen spelletjes met ons."
Sophia fronste haar wenkbrauwen. "Is die vrouw niet naar 2302 gegaan? Dat slaat nergens op..."
Wetende dat Olivia vaak de bar bezocht, had Sophia de beveiliging vooraf omgekocht. Zodra Olivia kamer 2302 zou binnengaan, zou de beveiliging een paar mannen binnenlaten om haar uit te kleden, en dan zou Sophia die naaktfoto's gebruiken om Emily onder druk te zetten om van Nathan te scheiden.
Emily had alleen Olivia als vriendin, en ze kon zich niet veroorloven dat die compromitterende foto's uitlekten. Dus zou ze zeker kiezen voor een scheiding met Nathan.
Maar het lot had andere plannen. Enkele uren geleden kreeg Sophia een telefoontje van de beveiliging van de bar. Ze hadden Emily de bar zien binnenkomen!
Het leek alsof het geluk aan Sophia's kant stond. Ze besloot het plan om te leiden naar Emily met behulp van de beveiliging.
Het was een solide plan, maar onverwachte obstakels kwamen op.
De man aan de andere kant van de lijn bleef woedend, "Sophia, je hebt ons voor de gek gehouden. Je bent me dubbel het geld verschuldigd, of ik vertel Nathan alles wat je hebt gedaan!"
Sophia kookte van woede en beëindigde abrupt het gesprek.
Deze beveiliger had een schimmig verleden, hij had tijd achter de tralies doorgebracht. Sophia wist dat hij tot alles in staat was.
Onder haar adem vervloekte Sophia. Ze kon zich niet veroorloven zoveel geld te betalen, maar ze kon een andere manier vinden om het goed te maken. Uiteindelijk had hij ermee ingestemd haar te helpen om één reden—om vrouwen te exploiteren. Ze kon Emily opnieuw in haar val lokken en haar de schurk laten compenseren.
Ondertussen zoemde Emily's telefoon met een sms van een onbekend nummer.
"Pas op voor kamer 2302. Er zijn meerdere mannen die je kwaad willen doen. Alles georganiseerd door Sophia."
Emily's hart sloeg een slag over. Ondanks de behoorlijke geluidsisolatie van het hotel kon ze het dreigende gevaar van naastgelegen kamer niet negeren. Angst kroop verder naar binnen.
Haar trillende vingers tikten een antwoord.
"Wie ben je?"
"Herinner je je niet? We waren een uur geleden nog samen."
Het was hem!
Die man!
Emily's handen trilden nog meer.
Een andere sms volgde: "Denk na over wat ik gisteravond zei, en bel me zodra je een besluit hebt genomen."
Aan het einde van het bericht stond een handtekening—Satan.
De naam riep onmiddellijk herinneringen op aan de man die haar gisteren tegen de grond had gedrukt. Hij was als een duivel uit de hel, uitstralend een mysterieuze maar gevaarlijke aura.
Hij had aangeboden haar te helpen wraak te nemen. Had hij een wrok tegen Nathan?
Wie was hij?
Was hij Nathan's zakenrivaal of Sophia's bewonderaar?
Emily's gedachten raasden met vragen. Ze sloot haar ogen, proberend haar gedachten te ordenen.
Ze was slechts een vrouw die op het punt stond te scheiden. Wat zouden anderen nog meer van haar kunnen willen?
De dageraad brak aan en wierp een zacht licht in de kamer.
Emily staarde naar het zonlicht, alsof de gebeurtenissen van gisteren niets meer waren dan een droom. Maar de restanten van alcohol en de hotelkamer herinnerden haar aan de dramatische realiteit.
Ze stond op uit bed en bekeek langzaam de kamer.
Een nieuwe sms kwam binnen op haar telefoon.
"Er ligt een bankkaart op de tafel met een miljoen erop. Geef het uit zoals je wilt, en laat het me weten als het niet genoeg is."
Emily was verbijsterd. "Mr. Satan, probeer je me te onderhouden?"
"Ik weet dat het niet veel is. Ik had niet veel contant geld bij me toen ik gisteravond haastig vertrok. Ik zorg later voor meer."
Emily was verbluft, sprakeloos. Ze belde het nummer uit het bericht.
De telefoon ging na een lange tijd over.
Een diepe, raspende stem begroette haar. "Emily?"
Zijn toon, waarmee hij haar naam uitsprak, droeg een dubbelzinnige intimiteit, alsof een hand door de telefoon reikte om haar te strelen.
Nathan had haar altijd met ijzige afstandelijkheid aangesproken. Dit was de eerste keer dat een man haar naam met zoveel warmte had uitgesproken.
Emily aarzelde maar verzamelde haar moed. "Mr. Satan, ik waardeer het aanbod, maar ik wil niet onderhouden worden. Ik begrijp je bedoelingen, maar ik heb je hulp nu niet nodig. Wat er gisteravond gebeurde was een eenmalige gebeurtenis, en we zijn elkaar niets verschuldigd."
De man grinnikte zachtjes. "Je bent behoorlijk verstandig. Je hebt mijn interesse nog meer gewekt."
"Jij..." Emily stopte abrupt.
"Emily, er is geen haast om me af te wijzen. Ik begrijp je situatie, en ik weet dat je het geld nodig hebt."
"Ik heb het niet nodig. Ik kan mijn eigen geld verdienen."
Emily's stem was vastberaden. Geld aannemen van de duivel op dit moment was geen eenvoudige beslissing.
Maar zodra ze ophing, belde het ziekenhuis.
"Emily, je vader werd ziek na een telefoontje en heeft spoedoperatie nodig. Kom alsjeblieft onmiddellijk!"
Emily haastte zich naar het ziekenhuis, waar haar vader al naar de operatiekamer was gebracht.
"Hoe is het met mijn vader?" vroeg Emily angstig aan een verpleegster.
"Hij was stabiel, maar na een telefoontje vanmorgen werd hij ziek. Zijn bloeddruk steeg naar 180... De doktoren doen hun best..."
"Doen hun best" klonk zo ontoereikend in het gezicht van haar vaders leven.
Haar vader, William Carter, leed aan hartziekte en slikte al jaren medicijnen. Maar zijn toestand verslechterde in de loop der tijd.
De dokter kwam uit de operatiekamer, zijn schort bevlekt met bloed. "Bent u de dochter van William Carter?"
"Dat ben ik. Hoe is het met mijn vader?" Emily's stem trilde.
"Hij is in kritieke toestand en heeft onmiddellijke operatie nodig..." De uitdrukking van de dokter was ernstig.
Emily knikte heftig. "Alstublieft, dokter, u moet hem redden..."
"Maar de operatie kost..."
De operatie zou dertigduizend kosten.
Ondanks dat ze Nathan's vrouw was, had Emily dat soort geld niet.
Maar met haar vaders leven op het spel, had ze geen keuze!
Ze vond Nathan's nummer op haar telefoon en belde.
Het duurde even voordat de verbinding tot stand kwam.
Nathan's stem, koud als ijs, klonk door. "Ben je zo haastig om te scheiden?"
Het drong tot Emily door dat ze hadden afgesproken om vandaag de scheidingsprocedure te regelen.
De tijd op haar telefoon wees zeven dertig aan, nog voor het afgesproken tijdstip.
"Nathan..." Emily's stem wankelde, "Kun je me dertigduizend lenen..."
"Hmpf!" Nathan's minachting was voelbaar. "Heb je er nu spijt van? Heb ik het verkeerde bedrag ingevuld op de cheque die ik je gisteren gaf? Is dat waarom je meer geld nodig hebt om in te stemmen met de scheiding?"
"Nee... Ik..." Emily worstelde om uit te leggen, de urgentie van de situatie drong op haar, "Nathan, zelfs als ik smeek, ik heb alleen dertigduizend nodig... Uiteindelijk ben ik nog steeds je vrouw."
Nathan onderbrak haar. "Emily, je hebzucht is walgelijk."
De stem van de verpleegster was op de achtergrond te horen, die haar aanspoorde snel een beslissing te nemen.
Met opeengeklemde tanden hield Emily vol. "Nathan, noem me hebzuchtig of losbandig, maar beschouw deze dertigduizend als een lening. Ik zal hard werken om je terug te betalen. De toestand van mijn vader is kritiek, en ik heb je nog nooit iets gevraagd, maar deze keer smeek ik je..."
"Kritiek?"
Plotseling klonk Sophia's stem door de lijn, doordrenkt met kwaadaardig plezier. "Je vader is nog niet dood?"
Emily verstijfde. "Waar is Nathan? Waarom neem jij zijn telefoon op?"
Sophia's toon was loom. "Nathan zei dat hij je stem niet meer wilde horen, dus liet hij mij het gesprek aannemen. Lieve Emily, je bent zo lastig, zo vroeg bellen en mensen uit hun slaap halen. Ik ben uitgeput."
"Hebben jullie samen geslapen vannacht?"
"Natuurlijk. Ik heb net in jouw bed geslapen, lieve Emily. Jouw bed en jouw man, ik vond ze behoorlijk comfortabel..."
"Heb je geen schaamte?! Ik heb geen tijd om aan jou te verspillen. Geef de telefoon aan Nathan!"
"Nathan zei dat als het niet over de scheiding gaat, hij niet meer met je wil praten," zei Sophia met een grijns, "Ik hoorde dat je vader een operatie nodig heeft. Heeft hij geld nodig, nietwaar?"
Emily worstelde om haar emoties onder controle te houden.
Het leven van haar vader hing aan een zijden draadje, en ze moest haar trots inslikken.
"Sophia, mijn vader werd ziek na een telefoontje vanmorgen, en hij is er slecht aan toe. Kun je Nathan vragen om me eerst dertigduizend te lenen? Ik zal een schuldbekentenis tekenen..."
"Het is mogelijk..." Sophia lachte, "Maar zelfs als Nathan het ermee eens is, zal ik hem niet het geld laten geven. Omdat dat telefoontje ik was die je vader belde."
Emily stond als aan de grond genageld. "Wat heb je hem verteld?"
"Niet veel, alleen je kleine avontuurtje met een man genoemd. Wie had gedacht dat de oude man het niet aankon en rechtstreeks naar de operatiekamer ging..."