Hoofdstuk 1: Bruiloftskriebels
Ik sta tegenover de spiegel en friemel aan de delicate parels en het kant van mijn jurk. Ja, vanavond is de grote avond. Mijn moeder gaat trouwen met Konstantin, haar ridder in glanzend koolstofemissiereductie harnas. Ze hadden elkaar ontmoet op een chic milieucongres in Luxemburg vorig jaar. Konstantin, de hotshot Roemeense zakenman die eigenlijk de gigantische rekening voor het hele congres had betaald, had haar blijkbaar van haar voeten geveegd. Blijkt dat hij niet zomaar een zakenman is – hij is Konstantin Vasiliev, erfgenaam van het Vasiliev-imperium. Veertig jaar oud, fit, knap, en al dat jazz. Kortom, een upgrade van de gebruikelijke menigte in ons relaxte Californische stadje.
Net als mijn moeder is hij enorm gepassioneerd over het milieu, zoals blijkt uit de toewijding van zijn familie aan het ontwikkelen van baanbrekende groene technologieën. De Vasiliev-clan’s multinationale conglomeraat, Evergreen Legacy Consortium, staat vooraan in eco-innovatie. Plus, het doet geen kwaad dat Konstantin een lust voor het oog is, en letterlijk een miljardair.
Knap, charmant, rijk en een boomknuffelende eco-strijder - hij is eigenlijk haar droomman.
Dus, sprookjesliefdesverhaal, hè? Nou, vergeef me als ik niet meteen de rozengeur en maneschijn zie. Ooit gehoord van "lang en gelukkig"? Ja, dat is een hoop onzin.
Ik staar naar mijn reflectie, terwijl ik de tranen probeer tegen te houden. Achttien worden zou een groot ding moeten zijn, maar deze bruiloft blijkt de moeder van alle dompers te zijn. Ik ben opgegroeid zonder vader, een agent die stierf voordat ik überhaupt geboren was. Dus, ja, ik had altijd gedroomd van een vaderfiguur. Maar nu de kans zich aandient, ben ik ineens minder enthousiast. Niet dat Konstantin een slechte vent is – hij lijkt prima. Het is alleen dat ik het gevoel niet van me af kan schudden dat dit "lang en gelukkig" meer lijkt op "vaarwel, vrijheid."
Zie je, mam heeft plannen, grote plannen. Ze heeft een bloeiend bedrijf, dat eco-vriendelijke maaltijdboxen door de hele VS verzendt. En nu is ze helemaal klaar om Europa te veroveren. Met Konstantin. Volgend jaar. Geen probleem, toch? Ik zou toch naar de universiteit gaan. Toch kan ik niet helpen dat ik het gevoel heb dat ik haar ga verliezen. Ik haal een paar keer diep adem, probeer mijn zenuwen te kalmeren, maar ik heb nog steeds het gevoel dat er een storm in mijn buik opsteekt.
Over stormen gesproken, er is een nieuw familielid aan de Vasiliev-kant waar ik vanavond bijzonder tegenop zie: Konstantins charmante kleine broertje, Aleksandr. Weet je wel, de vijfendertigjarige “tech tycoon miljardair playboy" zoals de tabloids hem noemen? "De Koning van Europa"? Ja, die vent. Ik heb de krantenkoppen gezien – arrogant, afstandelijk, en eigenlijk gewoon een enorme pijn in de kont. Ik kan niet zeggen dat ik super enthousiast ben om hem te ontmoeten, maar raad eens? Het leven is een bitch, en ik heb vanavond een plaats op de eerste rij.
Gelukkig hoef ik waarschijnlijk niet te veel tijd door te brengen met de nieuwe familie van mijn moeder vanavond. Ze hadden om een of andere bizarre reden aangedrongen op een avondbruiloft, die om 8 uur na zonsondergang begint. Ik denk dat het een of andere vreemde Roemeense traditie is, of een bijgeloof, of een rijkeluisding, of wat dan ook. Het werkt in mijn voordeel – als het te ongemakkelijk wordt, zeg ik gewoon dat ik moe ben en trek me terug.
Ik veeg een lok van mijn lange, honingblonde haar achter mijn oor en bestudeer mijn reflectie in de spiegel. Mijn smaragdgroene ogen lijken te fonkelen van de zenuwen, en mijn hartvormig gezicht is licht gebruind van een zomer die ik met mijn vrienden surfte bij Big Sur.
Ik geef mijn roségouden ketting – een aandenken van mijn moeder – een draai en slik wat lucht in, terwijl ik langzaam diep ademhaal. Het is een sieraad dat al sinds mijn kindertijd bij me is, een herinnering aan de kracht en liefde van mijn moeder. Ze had het me gegeven toen ik een kind was, als symbool van haar vastberadenheid en de hoop die ze koesterde tijdens haar strijd tegen borstkanker acht jaar geleden. De delicate roségouden ketting en hanger hadden altijd als een beschermende talisman gevoeld, een verbinding met haar tijdens de moeilijkste tijden. Ze is al jaren in remissie, maar ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk hoe dicht ik toen bij het verliezen van haar was.
Waarom denk ik aan al deze morbide dingen op een moment als dit? Ik moet mezelf bij elkaar rapen.
Tijd om mijn "Arianna, de lieve stiefdochter-in-wording" gezicht op te zetten. Glimlach, knik, herhaal.
Eindelijk daal ik de chique trap af. Sterrenlicht stroomt door de grote ramen en werpt een koude zilveren gloed over alles. Buiten lijkt het wel een luxe wijngaard die een stranddorp droomt. Rijen wijnstokken strekken zich eindeloos uit en de hele plek ruikt naar druiven op steroïden. Het is in feite een Pinterest trouwkoorts droom.
Een warme nachtbries waait van buiten naar binnen, met de zilte geur van zout van de nabijgelegen Californische kust. In de verte hoor je de klaaglijke kreten van meeuwen en even wens ik dat ik een paar vleugels kon laten groeien en als een vrije vogel de lucht in kon vliegen, weg van deze stressvolle situatie. Cliché, ik weet het... maar waar. Ik zou liever een stinkende, kraaloogige krijsende luchtrat zijn dan mezelf op dit moment.
Buiten staan witte stoelen netjes in rijen opgesteld en de gasten beginnen binnen te druppelen. Mam doet haar gastvrouw ding – stralend, bloemen vasthoudend, je kent het wel. Ik zie haar, prachtig in het wit, hoewel ze ervan overtuigd is dat ze te oud is voor die kleur. En laten we eerlijk zijn, ze ziet er geweldig uit – goudblond haar, groene ogen, het hele pakket. Ze is praktisch een wandelende "hoe gracieus oud te worden" handleiding. Mensen vergissen ons soms voor zussen. Haar schoonheid was altijd al opvallend, maar de laatste tijd heb ik een verandering opgemerkt. Ze is nog steeds adembenemend, maar er is een broosheid aan haar die er eerder niet was. Ze is magerder dan normaal, te mager. Ze is veel gewicht verloren voor de bruiloft, meer dan ze zou moeten hebben. Mam had zichzelf uitgeput met het jongleren van haar groeiende maaltijdvoorbereidingsbedrijf en alle huwelijksvoorbereidingen, en ik ben opgelucht dat het hele huwelijksgedoe bijna voorbij is zodat ze een pauze kan nemen.
Maar vanavond gaat het niet alleen om haar. Het gaat om ons, ons kleine duo dat een trio wordt. Ik slik de vreemde mix van emoties weg – opwinding, nostalgie, en iets als... ik weet het niet... paniek?
"Hé, lieverd," zegt ze, terwijl ze me in een omhelzing trekt die even troostend als verstikkend is. "Klaar hiervoor?"
Ik grijns alsof ik niet op het punt sta uit mijn vel te kruipen. "Oh, absoluut. Kan niet wachten om de koninklijke familie te ontmoeten."
Ze lacht, en ik zie de "mam weet het beste" glans in haar ogen. "Geloof me, je hebt niets om je zorgen over te maken. Wees gewoon jezelf."
Ja, zeker, mam. Want dat is super makkelijk als je op het punt staat een familie van chique miljardairs te ontmoeten.
Dus, hier zijn we dan, op het punt om getuige te zijn van de samensmelting van mam en haar nieuwe Roemeense geliefde. De ceremonieplek is helemaal versierd, als een tuin uit een Hollywood-romance. Ik zie Konstantin's moeder, Anya Vasiliev, die deels socialite, deels zakentycoon en belachelijk mooi is. Volgens mam is Anya ergens in de zestig, maar ze ziet eruit alsof ze in de vijftig of zelfs laat veertig is. Goede genen zitten blijkbaar in de familie. Mam heeft me zoveel over Anya verteld dat het voelt alsof ik haar al ontmoet heb, maar dit is mijn eerste volledige Vasiliev-ontmoeting.
Ik haal diep adem, marcheer naar voren en neem mijn plaats in aan de zijkant van het altaar, hopend de ongemakkelijkheid te overwinnen die mijn geboorterecht is.
De ceremonie is helemaal klaar, massa's geurige nachtelijke bloemen, bogen, een veelheid aan witte kaarsen, het hele werk. Ik neem mijn plek in en merk dan iemand uit de menigte naar voren stappen. Mysterie man alert. Mijn hart slaat een slag over – en niet op een goede manier.
Oké, oké, misschien toch op een goede manier.
Ja, ik heb het over de man die mijn kant op komt. Perfect rommelig donker haar, ogen als ijzige scherven, en een swagger die zegt dat hij de baas is. Hij is als het liefdeskind van een GQ-model en een James Bond-schurk.
En hij komt recht op me af.