Kabanata 3: Sawyer
(Mas Maaga Ngayong Araw)
“Pasensya na, Sawyer. Kung gusto mo ng isa pang pagkakataon sa drafts, ito na lang ang paraan. Kailangan mo ng panibagong simula sa bagong team.” Sabi ni Coach sa akin uli.
Ito ang paraan niya ng pagsasabing napakalaki ng pagkakamali ko dito at kailangan niyang ipasa ang problema niya sa ibang coach. Wala akong pakialam kung saan nila ako ipadadala dahil hindi naman magbabago ang sitwasyon. Pagkatapos ng kolehiyo, magiging isa na lang akong atleta na nalimutan. Oo, mas maganda ang paggaling ko kaysa sa karamihan, pero pinaupo pa rin ako ng ilang buwan ni coach bilang pag-iingat. Nang pinayagan akong maglaro muli, puno ako ng galit at sama ng loob na inilalabas ko lahat sa yelo.
Itinuturing akong mapanganib na manlalaro at hindi sa magandang paraan. Sa totoo lang, galit ako sa mundo mula nang masaktan ako at ituring na walang silbi ng mga scouts. Gusto nila ng mga manlalarong walang bahid, at hindi na ako kabilang doon. Kaya, kinausap ni coach ang isa sa mga kaibigan niya na nagsabing nagtagumpay sila sa pagpapabalik sa pinakamahusay na kondisyon ng mga nasugatang manlalaro at ang ilan sa kanila ay na-draft pa. Ayon kay coach, ito na ang huling pagkakataon ko para bumawi.
“Oo, coach, naiintindihan ko.” Sabi ko nang walang gana.
Siguro hindi na lang ako dapat bumalik pero gusto kong patunayan sa lahat na kaya ko pa ring maging kasing galing ng dati. Mas magaling pa nga. Ang nagawa ko lang ay lalo akong naging isang outcast. Ang mga dating kakampi ko ay ayaw na akong kalaro at tinalikuran na ako sa loob at labas ng yelo. Bahala sila! Wala na akong pakialam sa lahat ng ito. Kaya bakit pa ako nagtitiyaga?
Mahal ko pa rin ang hockey, at parang may bahagi ng buhay ko ang nawala nang masaktan ako. Hockey ang buhay ko, at dapat sana ay maging isang mahusay na atleta ako at pumirma ng malaking kontrata para matulungan ko na si Mama. Siya ang nagpakahirap para alagaan kami ni Zach habang lumalaki. Malaki ang utang na loob ko sa kanya, at hindi ko babalewalain ang pangako ko. Oo, mabait ang bago niyang asawa at napapasaya siya, pero deserve niya ng higit pa sa maliit na bahay at trabahong walang patutunguhan sa lokal na flower shop.
Si Zach ay sapat na ang kinikita para mabili ang dati naming bahay na malaki ang naitulong kay Mama pero iyon ang paraan niya ng pagbabayad at ito naman ang sa akin. Siya ang bumili ng unang pares ng skates ko at inilagay ako sa lokal na team. Dahil sa kanyang pagsisikap, nakuha ko ang scholarship ko, at sinira ko lang lahat dahil sa pagiging tanga ko!
“Gamitin mo ang sitwasyon sa abot ng makakaya mo, anak.” Sabi ni Coach at tumango ako.
Alam ko na kung ano ang susunod niyang sasabihin, pero sawa na ako sa mga talumpati niya at may eroplano pa akong hahabulin.
“Salamat coach. Kita na lang tayo.” Tumayo ako at lumabas ng opisina niya nang hindi tumitingin sa kahit sinong lalaki sa locker room.
Hindi na sila ang team ko.
Ngayon, may panibagong unos na naman akong haharapin, at hindi ko pa rin alam kung bakit ko ito ginagawa.
Nang sabihin sa akin ni Poppy na si Bryn ay nasa bahay at nag-aapply sa mga kolehiyo, na-excite ako. Sa kung anong dahilan, umaasa akong pupunta siya sa school ko at maayos ko na rin ang hindi pagkakaunawaan namin. Malaki ang kasalanan ko sa kanya at kinukonsensya ako nito ng maraming taon, pero masyado akong duwag para harapin ito. Madali itong iwasan dahil wala siya at busy ako sa hockey, pero isa lang itong palusot. Sinusundan ko pa rin siya sa social media at sinusubaybayan ang lahat ng ginagawa niya sa Ecuador. Mukha siyang masaya, at nasasaktan ako na hindi ko siya masamahan o kahit tawagan man lang.
Pagkatapos, nasaktan ako at itinulak ko ang lahat palayo. Tinawagan niya ako para tiyakin na okay ako, pero hindi ko sinagot. Ano ba ang sasabihin ko sa kanya? Isa na naman siyang taong mabibigo ko, at ayoko marinig ang awa sa boses niya. Si Bryn ang pinakamalaking tagasuporta ko at sinira ko iyon! Nasaktan ko siya at dapat akong humingi ng tawad pero naging tanga akong bata. Pagkatapos, naging gago akong matanda na sarili lang ang iniintindi.
Ngayon, wala na akong natitira at hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa sarili ko. Kaya, nang tanungin ko si Poppy kung saan mag-aaral si Bryn, nagsimula ang bago kong misyon. Babawiin ko ang matalik kong kaibigan! Kaya, nang ibigay ni coach ang listahan ng mga paaralang maaari kong lipatan, pinili ko ang isa kung saan mag-aaral si Bryn. Buti na lang at kilala ni coach ang coach doon at nakuha nila ako sa huling sandali.
Kaunting suhol at pakiusap kay Poppy ay nakakuha ako ng ilang impormasyon tungkol kay Bryn. Pagkatapos ay may kaunting lambing sa student administration department at nalaman ko kung saan mananatili si Bryn. Parang itinadhana na para sa akin, kilala ko ang boyfriend ng kanyang roommate. Tinawagan ko siya at basically sinabi ko na kailangan niyang mag-level up sa relasyon nila at yayain na itong lumipat. Medyo nag-alinlangan siya sandali pero sa huli pumayag din siya, na nag-iwan kay Bryn na walang roommate. Isang posisyon na masaya akong punan.
Ngayon, nakatayo ako sa gilid ng kalsada habang tinititigan ang nagulat na mukha ng aking matalik na kaibigan, at ang gusto ko lang gawin ay tumakbo papunta sa kanya at yakapin siya. Pero ang kanyang nagulat na ekspresyon ay mabilis na nagbago sa kanyang nakakatakot na galit na mukha na kilalang-kilala ko.
"Ano'ng ginagawa mo dito?" Galit niyang tanong habang nagkrus ng mga braso sa kanyang dibdib.
Okay...hindi ito ang reaksyon na inaasahan ko pero deserve ko naman.
"Ako ang bago mong roommate." Sabi ko nang kalmado.
Napailing siya at kinuha ang kanyang mga kahon.
"Ano'ng ginagawa mo?" Tanong ko nang dumaan siya sa akin at naglakad papunta sa luma niyang kotse na ginagamit niya mula pa noong labing-anim siya.
"Hindi ako mananatili dito kasama ka. Ikaw...gago!" Sigaw niya nang hindi man lang ako tinitingnan.
Kailangan kong pigilan ang ngiti dahil hindi siya dati nagmumura at parang cute pakinggan.
"Wow, ang sakit naman nun Bumble Bee! Sabihin mo nga kung ano talaga nararamdaman mo." Tukso ko pero bigla siyang humarap na parang ipo-ipo at tumalon ako para pigilan ang ilan sa kanyang mga gamit na mahulog sa lupa.
"Huwag mo akong tawagin ng ganyan! Hindi na tayo magkaibigan, kaya wala ka nang karapatan gamitin ang mga palayaw ko." Sigaw niya.
Itinaas ko ang mga kamay ko bilang pagsuko at umatras ng isang hakbang. "Sige. Hindi na kita tatawagin sa mga palayaw mo. Pero huwag ka nang umalis, okay? Gabi na at ayoko naman na matulog ka sa kotse mo o kung saan man. Sarado na ang housing office kaya wala kang magagawa ngayon. Pumasok ka na lang at manatili ngayong gabi."
Nagtitig siya sa akin. "Bakit ako mananatili sa bahay kasama ang lalaking dati kong tinawag na matalik na kaibigan tapos bigla akong iniwan ng ilang taon. Ilang taon, Sawyer! Ano ba naman yan?"
Napangiwi ako sa masakit na katotohanan ng ginawa ko sa kanya. May karapatan siyang magalit sa akin, pero hindi ako susuko. Sa lahat ng pagkakamali ko, ito ang pinakamasama. Siya lang ang taong nakakita ng lahat ng bahagi ng buhay ko. Ang mabuti at masama na pilit kong itinatago sa iba, at sinira ko siya sa pamamagitan ng pagtaboy sa kanya.
"May karapatan kang magalit pero-"
"Oo, meron! At balak ko pang pagtagalin ang galit na ito!"
Diyos ko, miss na miss ko siya. May paraan siya ng pagiging matamis at pilya na talagang nakakatuwa kasama. Inangkin ko siya para sa sarili ko noong lumalaki kami dahil kailangan ko siya, pero alam ko na marami sana siyang kaibigan.
"Sige, pero bakit hindi ka na lang magalit at magpahinga na rin ng maayos?" Alok ko pero napabuntong-hininga siya.
Alam ko na kung ano'ng susunod. Parang walang nagbago sa kanya. Maliban sa katotohanang napakaganda na niya ngayon. Lagi siyang maganda, pero ang lahat ng cute na itsura noong bata pa kami ay nagbago sa isang kagandahan na hindi ko mawari. Ang makita ang kaibigan ko noong bata pa kami na naging isang napakagandang babae ay isang kakaibang karanasan.
Tulad ng inaasahan ko, ibinaba niya ang kanyang mga gamit at nagsimulang maglakad-lakad habang nagmumura sa sarili. Ginagawa niya rin ito noong mga bata pa kami at galit siya sa akin. Ito ang paraan niya ng pagkakaroon ng buong argumento nang hindi sumasabog sa akin. Kahit galit na galit siya, sinisikap pa rin niyang maging mabuting tao.
"Bryn."
Itinaas niya ang isang kamay para patigilin ako at hinayaan ko siyang magpatuloy sa kanyang sarili-pakikipagtalo. Tumagal ito ng ilang minuto hanggang sa tuluyan siyang huminto at ibinaba ang kanyang ulo. Nang tumingin siya ulit sa akin, nakita ko ang digmaan ng emosyon sa kanyang mukha. Parang gusto niyang tumanggi, pero ako ito.
"Sige. Pero hahanapin ko ng ibang matutuluyan bukas. Pagod na akong magalit sa'yo ngayong gabi. May susi ka ba?"
Kinuha ko ang susi mula sa bulsa ko at itinaas ito.