Pandaigdigang Pagyeyelo: Nagtayo Ako ng Isang Ligtas na Bahay para sa Pagtatapos ng Mundo

Sa Gitna ng Global na Pagyeyelo: Nagtayo Ako ng Isang Ligtas na Bahay para sa Araw ng Paghuhukom
Sa gitna ng malamig na gabi, si Juan ay naglalakad sa makapal na niyebe. Ang kanyang mga hakbang ay mabigat, at ang kanyang hininga ay nagiging ulap sa harap ng kanyang mukha. "Diyos ko, ang lamig!" bulong niya sa sarili habang pinipilit niyang magpatuloy. Ang kanyang mga kamay ay halos manhid na sa sobrang lamig, kahit na nakasuot siya ng makapal na guwantes.
Nang marating niya ang kanyang destinasyon, isang maliit na kubo na itinayo niya sa gitna ng kagubatan, agad niyang binuksan ang pinto at pumasok. "Salamat sa Diyos," sabi niya habang isinara ang pinto at siniguradong naka-lock ito. Sa loob, may maliit na kalan na nagbibigay ng init sa buong lugar. Agad niyang sinindihan ito at inilapit ang kanyang mga kamay sa apoy.
"Juan, nandiyan ka na pala," sabi ni Maria, ang kanyang asawa, na lumabas mula sa likod ng isang kurtina. "Kanina pa kita hinihintay. Kumusta ang paglalakbay mo?"
"Napakahirap, Maria. Ang lamig sa labas ay hindi ko na halos matiis," sagot ni Juan habang hinuhubad ang kanyang makapal na coat. "Pero kailangan kong maghanap ng pagkain. Hindi tayo pwedeng magutom dito."
"Alam ko, Juan. Pero sana mag-ingat ka. Ayokong may mangyari sa'yo," sabi ni Maria habang niyayakap siya ng mahigpit. "Mahal kita."
"Mahal din kita, Maria. Gagawin ko ang lahat para sa'yo at sa ating pamilya," tugon ni Juan habang hinahaplos ang buhok ng kanyang asawa. "Kailangan nating magtulungan para malampasan ang lahat ng ito."
Sa labas ng kubo, patuloy ang pag-ulan ng niyebe. Ang buong paligid ay tila isang malawak na puting disyerto. Ngunit sa loob ng maliit na kubo, si Juan at Maria ay mayroong init at pagmamahalan na nagbibigay sa kanila ng lakas upang harapin ang anumang pagsubok na darating.