ลักพาตัวเจ้าสาวผิดคน

บทที่ห้าสิบสี่

พอได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอ ผมก็พุ่งตัวไปข้างหน้าทันที

ไม่มีทางที่ผมจะลังเลอีกแม้แต่วินาทีเดียว ผมวิ่งเร็วมากจนไม่สนใจว่าพวกมันจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่กระหน่ำหรือเสียงหายใจหอบของผมขณะที่ผมพยายามไปให้ถึงตัวเธอเร็วขึ้น ผมกระชากประตูรั้วให้เปิดกว้าง เสียงเอี๊ยดอ๊าดของโลหะดังแสบแก้วหู แต่ผมไม่สนใจเรื่อง...