ลักพาตัวเจ้าสาวผิดคน

บทที่สิบเอ็ด

ผมมองเธอออกจากห้องไป ไม่รู้ตัวว่าผมยังยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนคนโง่ ผมได้ยินคุณปู่กระแอมเรียกความสนใจจากผมที่กำลังจ้องไปยังทางที่เธอเพิ่งหายไป เมื่อเห็นว่าตอนนี้ผมเป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่ ความร้อนวูบหนึ่งแล่นขึ้นมาที่แก้ม ผมรีบนั่งลงทันที

ผมพยายามไม่สนใจรอยยิ้มโง่ๆ บนใบหน้าของเขาและประกายวิบวับในดวงตาท...