Read with BonusRead with Bonus

บทหนึ่งร้อยเก้า

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรขณะที่รออยู่บนโซฟาอย่างกระวนกระวายใจ ฉันรู้สึกราวกับกำแพงรอบตัวกำลังบีบเข้ามาหาจนเริ่มหายใจลำบาก ฉันรู้สึกอึดอัดแทบขาดใจ ในห้องไม่มีหน้าต่างสักบาน แสงไฟก็สว่างจ้าเกินไปสำหรับดวงตาที่ไวต่อแสงของฉัน ความเงียบก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แม้จีอากับดอมจะอยู่ในห้องข้างๆ แต่ป...