หมาป่าสาปแช่ง

บทที่ 36

หลังจากที่ฉันร้องไห้จนแทบแห้งเหือด ซึ่งไม่ใช่เพราะความเหงาหรือความเศร้า ลิสซานดร้าพาฉันกับดาเรียสไปยังบริเวณที่พักของนางพรต ที่ซึ่งพวกเราสามารถอาบน้ำได้สักที (แยกห้องกัน) และกำจัดร่องรอยของการเดินทางอันยาวนานและเต็มไปด้วยเหตุการณ์มากมาย

ถึงแม้ฉันจะรู้สึกอายเล็กน้อยที่ปล่อยให้เธอเห็นร่างกายที่เต็มไป...