Read with BonusRead with Bonus

บทหนึ่งร้อยยี่สิบสอง - ไม่พร้อมที่จะบอกลา

มายาและฉันคุยกันมาสามชั่วโมงแล้ว ฉันคิดว่าเราทั้งคู่ไม่อยากจะบอกลากันเลย มันดีมากที่ได้เห็นใบหน้าอันสวยงามของเธอและได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราคุยอะไรกันไปบ้าง เธอพยายามลืมตาให้ลืมอยู่ ทำให้ฉันสงสัยว่าเธออยู่ในเขตเวลาเดียวกับฉันหรือเปล่า หรืออาจจะอยู่ล้ำหน้าหรือล้าหลังฉัน เพราะที่...