Read with BonusRead with Bonus

บทห้าสิบสอง: อย่าขี้เกียจ

บทที่ห้าสิบสอง: อย่าปากดี

เจสสิก้า

"ทำไมคุณถึงมองฉันแบบนั้น" ฉันถาม หวังว่าเขาจะบอกฉันเพื่อที่ความรู้สึกประหลาดนั้นจะหายไป เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและเม้มริมฝีปากเข้าหากัน

"ผม..เอ่อ...บางครั้งผมก็พูดไม่ออกกับความสวยของคุณ" ฉันหน้าแดงและก้มมองนิ้วมือที่เกี่ยวกันของเรา

"ฉันไม่คิดว่านั่นคือสิ่งท...