Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 69

ฟีนิกซ์

ผมขับรถพุ่งตรงไปยังตึกสำนักงานของลุง มือกำพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ความโกรธและความรู้สึกไร้พลังพัดกระหน่ำในใจราวพายุที่กำลังจะฉุดผมจมลงไป มันบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก ท่วมท้นจนเหมือนผมกำลังจมน้ำตาย และมีเพียงเซลีนคนเดียวที่จะดึงผมกลับขึ้นมาได้

ครั้งสุดท้ายที่ผมรู้สึกคล้ายกับนี้คือตอนงานศพ...