Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 96

ฉันเดินผ่านโถงทางเดินของบ้านที่ตอนนี้เย็นเฉียบและว่างเปล่า

ต้องยอมรับว่า ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะคิดถึงเอเลนอร์มากขนาดนี้ แต่พระเจ้า ฉันรู้สึกหลงทางมากเหลือเกินเมื่อไม่มีเธอ

หัวใจฉันเจ็บปวดที่คิดถึงเธอ และฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอกำลังเผชิญอะไรอยู่

ฉันวางมือบนท้องพลางยิ้มให้กับลูกน้อยที่กำลังเติบโตอยู่ข...