สามสิบวัน

ยี่สิบแปด

ฉันโทษเวลาที่ใช้อินเทอร์เน็ตเมื่อคืนที่ทำให้รู้สึกกระวนกระวายใจ เสียงดังๆ ทำให้ฉันสะดุ้ง และฉันรู้สึกไวต่อทุกคนรอบตัวมากเป็นพิเศษ พอถึงเที่ยงฉันยังสลัดความรู้สึกหวาดกลัวที่ปกคลุมตัวเองไม่ออก จึงออกไปที่ตรอกข้างร้านเพื่อพูดกับตัวเอง

ฉันรู้ว่าคงดูประหลาดที่ยืนบอกตัวเองให้รวบรวมสติ แต่ฉันรู้ว่าเพื่อนร...