สามสิบวัน

ที่ยี่สิบที่หนึ่ง

สิ่งแรกที่ฉันสังเกตเห็นตอนที่ลืมตาตื่นคือฉันไม่ได้อยู่คนเดียว แสงรุ่งอรุณยังไม่เริ่มสาดส่อง ฉันจึงรู้ว่ายังมีเวลาอีกสักพักก่อนที่จะต้องลุกขึ้น ขณะที่เทย์เลอร์นอนกรนเบาๆ อยู่ข้างๆ ฉันมองเขา ดื่มด่ำกับภาพของเขาที่นิ่งสงบ ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาตกลงมาปรกดวงตาที่ปิดอยู่ และฉันต้องห้ามตัวเองไม่ให้เอื้อมไปปั...