สามสิบวัน

ที่สอง

หัวใจฉันเต้นรัวเมื่อเทย์เลอร์จูบลำคอฉัน ริมฝีปากของเขาไล่จากติ่งหูลงมาถึงร่องคอ เขาเหลือบมองเข้ามาในดวงตาฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงงับยอดอกฉันเข้าไปในปาก ฉันพบว่าตัวเองเริ่มบิดเร่าภายใต้สัมผัสของเขาเมื่อเขาใช้ลิ้นไล้เลียจุดอ่อนไหวของฉัน การวนเป็นวงกลมทำให้ฉันครางออกมาเมื่อความปรารถนาแล่นปราดผ่านร่างกาย

มือหนึ่งเลื่อนลงมาระหว่างต้นขาฉัน ลมหายใจฉันสะดุดเมื่อรู้สึกถึงนิ้วหนึ่งนิ้ว แล้วตามด้วยอีกนิ้วที่แทรกผ่านหมอนน้อยและสำรวจร่องของฉันจนกระทั่งพบจุดหวานแสนหวาน เทย์เลอร์ค่อยๆ เริ่มเคลื่อนนิ้วให้สอดคล้องกับลิ้นของเขา และฉันทำได้เพียงเกาะไหล่ของเขาไว้แน่นขณะที่เขาโน้มตัวอยู่เหนือฉัน ความอบอุ่นในอุ้งเชิงกรานแผ่ขยายและเข้มข้นขึ้นทุกนาทีขณะที่ทั้งลิ้นและนิ้วของเขายังคงโจมตีประสาทสัมผัสของฉันอย่างไม่ลดละ

"ได้โปรดเถอะ เทย์เลอร์" ฉันวิงวอน "ฉันต้องการให้คุณอยู่ในตัวฉัน"

"อีกสักครู่นะที่รัก" เขาให้ความมั่นใจ ก่อนที่ฉันจะมีโอกาสตอบ ปากของเขาก็พบยอดอกฉันและฟันของเขาก็กัดลงอย่างแรงทันที ฉันร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บที่ไม่คาดคิด แต่แรงกระตุกที่รู้สึกระหว่างต้นขาทำให้ฉันหอบหายใจอยากได้มากกว่านี้

"อืม เธอชอบแบบนี้เหรอ?" เขาถาม จับอีกเต้าหนึ่งของฉันไว้ในมือ เขาบิดยอดอกฉันแรงๆ และฉันพบว่าตัวเองกำลังหายใจหอบอีกครั้ง ความปรารถนาของฉันพุ่งสูงขึ้นอีกครั้งเมื่อความเจ็บจุดประกายความสุขสะท้านทั่วร่าง ฉันครางเสียงดัง ไม่แน่ใจว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน

"อื้อ" ฉันครางเบาๆ "ได้โปรด...ฉันทนไม่ไหวแล้ว"

"ได้ ได้ เธอทำได้" เทย์เลอร์ยืนยัน พร้อมกับกัดริมฝีปากล่างของฉันและสอดนิ้วเข้าไปในความชื้นของฉัน ฉันปล่อยใจไปกับมัน แรงกดข้างในตัวฉันจากนิ้วของเทย์เลอร์ผลักฉันข้ามขอบเข้าสู่จุดสุดยอดอันเลอเลิศ

~*~

ฉันตื่นจากความฝันพร้อมกับมือที่อยู่ระหว่างต้นขา หายใจหอบ สับสน ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเพิ่งฝันเปียก จริงๆ นะ ฉันคิดว่าเรื่องแบบนี้เกิดกับเด็กวัยแรกรุ่นเท่านั้น! แต่นี่ฉันเพิ่งสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต และมันเกิดขึ้นตอนหลับ ฉันสูดลมหายใจลึกๆ หลายครั้งเพื่อให้สงบลงและพบว่านาฬิกาปลุกกำลังส่งเสียงแหลมดังอยู่ข้างหู ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ ฉันกดปุ่มเลื่อนปลุกและพยายามลุกขึ้นยืนบนขาที่ยังสั่นระริก

ฉันพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ พลางสอนตัวเองอย่างเข้มงวดให้รวบรวมสติ น้ำอุ่นในที่สุดก็ช่วยบรรเทาความตึงเครียดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย และด้วยความลังเลอย่างมากที่ฉันออกมาเมื่อนาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกครั้ง ฉันแต่งตัวอย่างรวดเร็วด้วยกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มที่ชอบและเสื้อคาร์ดิแกนถักหนาสีมรกตที่ฉันพบในร้านการกุศลที่ไบรตันระหว่างไปเยี่ยมคุณยาย เธอมักพูดเสมอว่าสีนี้เหมาะกับฉัน ทำให้สีเขียวหยกในดวงตาฉันโดดเด่นขึ้น และฉันต้องยอมรับว่าความฝันของฉันได้นำสีสันมาสู่แก้มฉันอย่างแน่นอน ทำให้ฉันดูมีเลือดฝาดที่ปกติไม่ค่อยมี อากาศข้างนอกดูเทาสลัว ฉันจึงเพิ่มผ้าพันคอและหมวกให้กับเสื้อคลุมดัฟเฟิลโค้ทแบบ 'แพดดิงตัน แบร์' ก่อนออกเดินไปตามถนนเพื่อไปขึ้นรถบัสไปที่ทำงาน

ฉันพบว่าตัวเองนึกถึงความฝันในภาพสีสันสดใสหลายครั้ง บิดตัวไปมาบนที่นั่งเมื่อความปรารถนาแล่นผ่านตัวฉันอีกครั้ง ฉันพบว่าต้องตำหนิตัวเอง และในที่สุดก็เสียบหูฟังเครื่องเล่นเพลงเพื่อพยายามกลบความคิดที่รบกวนจิตใจ

เมื่อฉันเลี้ยวมุมพร้อมกับเบเกิลและลาเต้ในมือ ฉันพบว่าหัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเข้าใกล้ออฟฟิศ ขอได้โปรดอย่าให้เขาอยู่ที่นั่น ขอได้โปรดอย่าให้เขาอยู่ที่นั่น มนต์ขลังที่ฉันท่องซ้ำด้วยความสิ้นหวังติดตามฉันผ่านระบบรักษาความปลอดภัย ขึ้นลิฟท์และเดินไปที่โต๊ะของฉัน แม้จะรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้เจอเทย์เลอร์ แต่ฉันก็อดยอมรับความผิดหวังที่แล่นผ่านตัวฉันไม่ได้

ช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางข้อมูลมากมาย และเมื่อถึงเวลาที่ท้องของฉันเริ่มส่งสัญญาณว่าถึงเวลาอาหารกลางวัน ฉันรู้สึกว่าได้ทำรายงานของเอ็ดดี้คืบหน้าไปมาก อีกสักสองสามชั่วโมงเท่านั้นที่ฉันต้องการ แล้วฉันก็จะกลับบ้านได้ ฉันเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหาเครื่องดื่มและอุ่นซุปที่นำมาด้วย ฉันกำลังถอยออกจากตู้เย็นเมื่อฉันรู้สึกถึงการปรากฏตัวของใครบางคนข้างหลัง ฉันหายใจเฮือกและหมุนตัวกลับด้วยความตกใจ

"ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจ" เทย์เลอร์พูดพร้อมรอยยิ้มเกียจคร้าน

"โอ๊ย! นรกเอ๊ย! คุณไม่ควรย่องเข้ามาหาคนแบบนี้นะ" ฉันโต้กลับ เลือดสูบฉีดไปทั่วเส้นเลือด

"เอ่อ ผมไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างในนี่ นมข้างบนผมหมด เลยลงมาเอาหน่อย ถ้าจะว่าไป คุณต่างหากที่ไม่ควรซ่อนตัวในตู้เย็นแล้วกระโดดออกมาทำให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวตกใจ"

"โอ้ ฮ่าๆ ตลกจัง คุณเกือบทำให้ฉันหัวใจวายแล้วนะ" ความขุ่นเคืองของฉันเริ่มละลายเมื่อได้กลิ่นเฉพาะตัวของเขา ภาพจากความฝันกลับมาท่วมท้นโดยไม่มีสัญญาณเตือน ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แล่นขึ้นมาตามลำคอและแก้มที่เริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อ

ความตึงเครียดเริ่มรับรู้ได้ในพื้นที่เล็กๆ นี้ และอีกครั้งที่ฉันรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่พุ่งพล่านในเส้นเลือดขณะมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเทย์เลอร์

"ฟังนะ ขอโทษเรื่องที่ผมทิ้งคุณไปเมื่อคืน" คำขอโทษของเทย์เลอร์มาแบบไม่ทันตั้งตัว จูบนั้นถูกบดบังด้วยความฝันของฉันไปแล้ว ฉันรู้สึกได้ว่าใบหน้าร้อนผ่าวมากขึ้น และฉันสาปแช่งสีผิวของตัวเองที่ทำให้คนอ่านอารมณ์ฉันได้ง่ายเสมอ ลมหายใจฉันสะดุดเมื่อเทย์เลอร์ก้าวเข้ามาใกล้จนสะโพกเราเกือบชิดกัน ฉันถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นเพื่ออ่านสีหน้าของเขา

ด้วยความเชื่องช้าที่ทรมานใจ เทย์เลอร์ยื่นมือมาลูบใบหน้าฉัน "ผมไม่รู้ว่าคุณมีอะไรกันแน่ แอบบี้ แต่ผมดูเหมือนจะคิดอะไรไม่ชัดเจนเวลาอยู่รอบๆ คุณ การควบคุมตัวเองทั้งหมดของผมมันแค่...มันหายไปหมด" พูดจบ เขากระชับมือที่ท้ายทอยฉันแน่นขึ้น ดึงริมฝีปากฉันขึ้นไปหาเขา เมื่อจูบลึกซึ้งขึ้นและลิ้นของเขาเริ่มสำรวจปากฉันด้วยความหลงใหล ฉันพบว่าตัวเองถูกดันให้ชิดกับเคาน์เตอร์

ร่างกายของเทย์เลอร์แนบชิดกับฉัน และฉันรู้สึกถึงความแข็งขืนของเขาที่กดเข้ากับสะโพกฉัน ปล่อยตัวไปกับความรู้สึก ฉันพันมือขึ้นไปเหนือไหล่และเข้าไปในเส้นผมนุ่มของเทย์เลอร์ ความปรารถนาแล่นผ่านร่างกายฉัน และโดยไม่รู้ตัว ฉันพบว่าตัวเองกำลังขยับสะโพกเข้าหาเขา ด้วยเสียงครางต่ำ เทย์เลอร์ยกฉันขึ้นบนเคาน์เตอร์ ดึงขาฉันขึ้นและพันรอบเอวเขา เขาสอดมือเข้าไปในเสื้อคาร์ดิแกนของฉัน เริ่มนวดหน้าอกข้างหนึ่งแล้วตามด้วยอีกข้าง

"สมบูรณ์แบบ" เทย์เลอร์กระซิบ เกือบเหมือนการเคารพบูชา ร่างกายฉันปวดร้าว และยอดอกของฉันตื่นตัวแข็งขืนราวกับวิงวอนขอความเอาใจใส่ เมื่อเทย์เลอร์บีบเบาๆ ผ่านยกทรงของฉัน ฉันหายใจเฮือกเมื่อความรู้สึกแล่นไปทั่วอุ้งเชิงกราน หอบหายใจ ฉันครางออกมา "มากกว่านี้!"

"อ๊ะ เฮ้ย!" เทย์เลอร์อุทาน ผลักตัวเองออกไป การเคลื่อนไหวกะทันหันทำให้ฉันไม่ทันตั้งตัว

"ขอโทษนะแอบบี้ ผมไม่ควรทำแบบนี้" เสียงของเทย์เลอร์ห้วนกระด้างอย่างไม่คาดคิด และฉันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า

"เอ่อ โอเค" ฉันกระซิบ ไม่กล้าสบตาเขา

"โธ่เว้ย แอบบี้ อย่ามองผมแบบนั้นสิ เหมือนผมเพิ่งยิงกวางน้อยบัมบี้งั้นแหละ ผมเป็นเจ้านายคุณนะ มันไม่เหมาะสมเลย" เทย์เลอร์ย้ายน้ำหนักตัวกลับไปที่ส้นเท้าและสางผมด้วยความกระวนกระวายใจ

ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไร จึงเดินจากไปที่โต๊ะทำงานด้วยความรู้สึกถูกปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง ฉันเดินไปได้แค่สองสามเมตร เทย์เลอร์ก็คว้าแขนฉันและดึงฉันเข้าไปในอ้อมอกเขาในการกอดที่แน่นหนา

"ไม่ใช่คุณนะ เป็นผมเอง แอบบี้ มัน...ซับซ้อนน่ะ" เขาพึมพำ

"อ๋อ ข้ออ้างเก่าๆ นั่นแหละ" ฉันตอบ ฉันสูดหายใจลึกๆ พยายามทำให้ตัวเองนิ่ง รู้ว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ ด้วยความอ่อนโยนที่ไม่คาดคิด เทย์เลอร์ถอยออก จูบหน้าผากฉัน ช้าๆ ฉันหมุนตัวและเดินจากไป เมื่อฉันเหลียวกลับมาอีกครั้งสักพักหนึ่ง เทย์เลอร์ก็หายไปแล้ว

ด้วยคำสบถ ฉันรู้สึกว่าน้ำตาเริ่มไหลลงมาตามใบหน้า ฉันพยายามเช็ดมันออกด้วยการปัดอย่างโกรธๆ แต่มันก็ยังคงไหลต่อไป ด้วยความคับข้องใจและเจ็บปวด ฉันทุ่มตัวเองกลับไปทำงานโดยไม่สนใจว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลย พยายามผลักความทุกข์ใจออกไป

ในที่สุด ฉันก็สามารถกดส่งรายงานไปให้เอ็ดดี้ได้ แม้จะมีทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเทย์เลอร์ ฉันก็ยังรู้สึกภูมิใจกับงานที่ฉันทำ ขณะที่ฉันเก็บคอมพิวเตอร์และจัดโต๊ะให้เรียบร้อย ฉันรู้ตัวว่าฉันหิว ฉันสาบานว่าจะปรนเปรอตัวเองระหว่างทางกลับบ้านด้วยอะไรสักอย่างที่มีแคลอรี่สูงน่ากลัว แล้วฉันก็มุ่งหน้าออกจากประตูไป